بررسی فیلم The Teachers’ Lounge 

ساختن یک ثریلر درباره چیزهایی که هر روز اتفاق می‌افتد آسان نیست. اما وقتی یکی ظاهر شود، با شکوه است. فیلم The Teachers’ Lounge را در ادامه بررسی کرده ایم.

فیلم The Teachers’ Lounge  ایلکر چاتاک با شکوه است. احتمالاً بهترین ثریلر از این نوع پس از «Uncut Gems» است. فیلمی که در آن تماشای شخصیت های واقع گرایانه که تصمیم های بد می‌گیرند، آنقدر اعصاب خردکن است که آدم می‌خواهد صندلی را به سوی تلویزیون پرت کند. پایانی که در نهایت به ما می‌دهد تا حدودی باز و به سبک سینمای هنری، “به شما بستگی دارد که تصمیم بگیرید چه اتفاقی می‌افتد” است. اما این بخش کوچکی از زمان فشرده فیلم است که در غیر این صورت ما را در جایگاه معلم جوانی در یک مدرسه متوسطه آلمان قرار می‌دهد که در آن شیوع دزدی همه را عصبانی کرده است و آنها را به انتخاب هایی سوق می‌دهد که نمی‌خواهند. اگر ذره ای نجابت دارند بعدا پشیمان شوند (بعضی از آنها ممکن است نداشته باشند). 

 Leonie Benesch نقش کارلا نواک، یک مهاجر لهستانی را بازی می‌کند که ریاضی و تربیت بدنی تدریس می‌کند. او یک ایده آلیست در مورد آموزش و وظیفه شهروندان برای مراقبت از یکدیگر است. وقتی یکی از دانش آموزانش متهم به دزدی شده و از کلاس بیرون کشیده می‌شود (به دلیل مقدار غیرمعمول پول نقدی که در کیف پولش دارد)، کارلا مجبور است با پسر و والدینش در یک کنفرانس بنشیند تا آنها این موضوع را توضیح دهند. آنها این پول را به او دادند تا بتواند یک بازی ویدیویی بخرد و پیشنهاد کند که و موضوع نژادپرستی را به خاطر این مسئله وسط بکشد (آنها ترکیه ای هستند). 

 توضیح قانع کننده ای به نظر می‌رسد. کارلا آن را باور می‌کند. اما این رویداد ترس او را از سرقت عمیق تر می‌کند. دفعه بعد که او در حال استراحت در سالن معلمان است و باید آن را ترک کند، لپتاپ خود را با دوربین فیلمبرداری مخفیانه باز نگه می‌دارد. هنگامی که برمی‌گردد، مقداری پول نقد از کیف پولی که در جیب کتش گذاشته بود گم شده است. فیلم ضبط شده نشان می‌دهد که شخصی در حالی که بیرون از اتاق بود، از کیف پول برمی‌دارد. 

 اینجاست که فیلم زیبایی پارانوئیدی خود را اصلاح می‌کند: همانطور که شما هرگز دزدی پسر را ندیدید، شما همچنین نمی‌بینید که چه کسی پول کارلا را دزدیده است، فقط یک مورد قابل مشاهده است: آستین بلوز با طرح ستاره روی آن. همین نوع بلوز را یکی از کارکنانی که در دفتری کار می‌کرد، درست چند قدمی سالن معلمان می‌پوشید، و او می‌توانست کارلا را ببیند که سالن را ترک می‌کند، زیرا از یک پنجره شیشه ای بزرگ به آن دید داشت. وقتی کارلا این زن را به عنوان دزد معرفی می‌کند، ما با آن طرف می‌شویم، زیرا چه شانسی وجود دارد که دو زن در یک مدرسه نه چندان بزرگ آن روز یک بلوز مشخص را بپوشند؟ 

اما هرچه فیلم ادامه می‌یابد و شواهد بیشتری نمایان می‌شود، شک ما بیشتر می‌شود. کارلا هم در مورد پیش داوری و قضاوت بیجا احساس شرمشاری می‌کند، در مورد سرقت و تقریباً همه چیز دیگر. کارمندی که او متهم کرد یک پسر در کلاس خود دارد. پسر به طور قابل درک وقتی که مادرش در انتظار تحقیقات از کار تعلیق می‌شود، آشفته و عصبانی است. به نظر می‌رسد که او سپس کمپینی را برای بدنام کردن او در چشم همکلاسی هایش ترتیب می‌دهد. حتی اگر پسر به طور خاص به کارلا هشدار دهد که از مادرش عذرخواهی کند یا عواقب آن را متحمل شود، او واقعاً برای این کار خوب عمل کرد. در کل ، çatak شخصیت های مختلفی را به ما می‌دهد که باعث می‌شود فکر کنیم “آن شخص دروغ می‌گوید” یا “فلانی دزد است” یا “بهمانی علیه کارلا نقشه می‌کشد”. اما فیلم خیلی محکم در نقطه کارلا ریشه دارد. (ما به ارزیابی های خود هر وقت که او شک کند، شک می‌کنیم.) 

 بهتر است این فیلم را به عنوان یک نوع جدید در نظر بگیریم، جایی که یک موسسه روزمره با جزئیات رویه ای صحیح ارائه می‌شود، اما شباهاتی با سیستم بزرگتر یا مجموعه ای از ایده آل ها، مانند اتاق هیئت منصفه در “Twelve Angry Man” دارد. این فیلم به همان ظرافتی که با هر چیز دیگری برخورد می‌کند، به نارضایتی های ملی، نژادی و طبقاتی می‌پردازد. آنها عوامل هر اتفاقی هستند که اتفاق می‌افتد. اما ما در مورد جزئیات مطمئن نیستیم زیرا خیلی چیزها دور از چشم ما (و کارلا) اتفاق می‌افتد. کارگردانی، فیلمبرداری (توسط جودیت کافمن) و تدوین (توسط گسا جگر) استثنایی است. هر انتخابی قاطعانه و دقیق است، اما به ندرت سخت به نظر می‌رسد. بیشتر فیلم شامل عکس های دستی ثابت از افرادی است که در حال صحبت، راه رفتن یا حرکت در قاب هستند. اغلب بدون موسیقی و به نظر می‌رسد که در اطراف کارلا و جیب به او می‌چرخد. 

 شما می‌دانید که وقتی یکی از آن روزها یا هفته ها را دارید که اتفاق بدی رخ می‌دهد ، و پاسخ شما به آن باعث بدتر شدن آن می‌شود ، و پاسخ به پاسخ شما باعث وخامت بیشتر اوضاع می‌شود. همه چیز ادامه می‌یابد و این احساس به شما دست می‌یابد که انگار خود را عمیق تر در یک چاله حفر می‌کنید. این هنر فیلم The Teachers’ Lounge  است.  

برخی از شما خوانندگان احتمالا خواهید گفت: “ممنون از هشدار. هیچ راهی وجود ندارد که من این را تماشا کنم،” در حالی که دیگران برای دیدن آن در اسرع وقت برنامه ریزی می‌کنند. 

 اگر آن را مشاهده کردید ، خواهید دانست که فیلم مناسبی را دیده اید ، با موضوع خاص و شخصیتی زیبا، نه فقط یک “محتوای” بدون طعم. یوهان و نویسنده یوهانس دانکر در زیر مجموعه ای کاملاً ناشناخته از ثریلر، یکی با پتانسیل نامحدود برای روشن کردن زندگی روزمره ، وارد یک زیر مجموعه عمدتاً ناشناخته شده اند.