کیمی تاکسو، مستندساز تجربی و فیلم‌ساز داستانی، در گفت‌وگو با مجله Filmmaker Magazine، با یادآوری تلاش‌های خود برای عرضه این فیلم به جهان، گفت: ما به کاری نیاز داریم که توصیف آن غیرممکن باشد. در ظاهر، «بینندگان» فیلمی است که می توان آن را خیلی ساده توصیف کرد. برای حدود یک ساعت و بیست دقیقه، مجموعه‌ای از عکس‌های بسیار منظم، بومیان لائوس و گردشگران را در حال مشاهده مناظر و مکان‌های مختلف به تصویر می‌کشند. این صدا با صدایی همراه است، البته بیشتر آن ها هضم کننده است، اما به وضوح با یک چاه خوب مخلوط شده است – آواز پرندگان در عکس هایی که در صبح انجام می شود، به ویژه واضح است.
ما با یک عکس قاب محکم از یک معبد باز می کنیم، نمای آن طلایی درخشان است که برای انعکاس نور خورشید زندگی می کند. کمی بعد معبدی را می بینیم که در وضعیتی بسیار خراب است. صفی از راهبان از یک پیاده‌رو بالا می‌روند و ساکنان محلی در فنجان‌هایی که در دست دارند سکه‌ها می‌ریزند – نوعی صدقه دادن – و گردشگران در طرف دیگر صحنه عکس‌های فوری می‌گیرند. از آنجایی که تاکسو در حال فیلمبرداری با یک دوربین دیجیتال کوچک در اطراف افراد دیگری است که در حال عکس گرفتن هستند، حضور او سروصدا ایجاد نمی کند، به جز زمانی که ایجاد می کند، مانند زمانی که یک پسر بچه مدرسه ای چاق حدوداً هشت ساله شروع به نگاه کردن به دوربین می کند و برای آن ژست می گیرد.
بنابراین، این فیلمی نیست که در واقع پر از رویداد باشد. برخی از نماها، به‌ویژه رودخانه مکونگ (حداقل تصور می‌کنم مکونگ باشد – فیلم هیچ زیرنویس یا عنوان توضیحی ندارد که مکان‌هایی را که بازدید می‌کند مشخص کند) بسیار زیبا هستند. هیچ اتفاقی نمی‌افتد، یا شاید بهتر است بگوییم که بیننده باید در مورد آنچه اتفاق می‌افتد به جز هیچ نتیجه‌گیری کند. آنچه Takesue کنار گذاشته است مهم است. ما نمی بینیم که پول تغییر می کند. ما صحنه های شبانه یا زندگی شبانه را نمی بینیم. ما می شنویم که مردم انگلیسی صحبت می کنند و افراد بیشتری فرانسوی صحبت می کنند – “لائوس” خود یک کلمه فرانسوی است، پایتخت این کشور وینتیان است و این کشور برای مدت طولانی بخشی از آن چیزی بود که “هندوچین فرانسوی” نامیده می شد. بنابراین، می‌توانیم در حین تماشا، به استعمار، هویت ملی، تماشای نمایش‌ها و فعالیت‌های اوقات فراغت و آب و هوای جذب گردشگران و غیره فکر کنیم. اما همه این بالا بردن به ما بستگی دارد. اگر به آن علاقه ندارید، تنها چیزی که دارید … یک سری عکس است.
این همان فیلمی است که نه تنها اجازه می دهد، بلکه عملاً از MFA در سراسر جهان دعوت می کند تا مدرک خود را با فشار دادن شفاهی بر روی ایدئولوژی شات، که یک مفهوم واقعی است، اما برخی از روشنفکران، تغییر دهند. می توانند با آن بیش از حد خود را به شادی ناخواسته بکشانند. عکس چند سفیدپوست در یک بار نیمه باز، که روی نیمکت‌ها پخش شده‌اند و با بی‌تفاوتی به تکرار «دوستان» در سه‌گانه‌ای از نمایشگرهای تلویزیون نگاه می‌کنند، می‌تواند واقعاً «AAAARRRRRRR» را در «بودریار» قرار دهد، اگر متوجه شوید من چه هستم. گفت، و من فکر می کنم شما انجام دهید. بینندگانی که مدرک پیشرفته ندارند (و من در واقع یکی از آنها هستم) ممکن است برخی از تعاملات بالقوه را از دست بدهند.
به نظر می رسد ضعیف است، من می فهمم. و من خودم به اندازه کافی از «بینندگان» نتیجه گرفتم که در نهایت احساس نمی‌کنم این فیلم منحصراً در دسته «عاشقان مستند آوانگارد» قرار دارد. شما نیازی به مدرک ندارید تا طنز دهکده‌ای جهانی را بشناسید که یک بارکیپ روی تخته سیاه می‌نویسد «REGGAE BAR: Back to My Roots» در حالی که «Reggae Got Soul» Toots and the Maytals از سیستم صوتی باکیفیت بوم باکس او طنین می‌اندازد.
