رودی در کمدی رمانتیک فیلم Musica مرد جوانی است که دنیا را از طریق صدا تجربه می‌کند. در گوش او، صداهای روزمره به سمفونی زندگی تبدیل می‌شود، ریتمی روزانه که او را از کلاس و دوست دخترش هیلی (فرانچسکا رئال) منحرف می‌کند. مادرش ماریا (ماریا مانکوسو) به رودی پیشنهاد می‌کند با فردی از جامعه برزیلی‌شان در نیوآرک، نیوجرسی قرار بگذارد. پس از مخالفت علیه این خواسته ها، او با یک دو رگه آمریکایی برزیلی به نام ایزابلا (کامیلا مندس) در یک بازار ماهی محلی ملاقات می‌کند و با آن، رودی شروع به شنیدن آهنگ جدیدی می‌کند، آهنگی که به گوش او می‌آید.
فیلم Musica آنچه را که وعده می‌دهد ارائه می‌کند: داستانی عاشقانه، موسیقی و جشنی از فرهنگ برزیل، که با پوستر رنگی فیلم که پرچم سبز، زرد و سفید این کشور را منعکس می‌کند، شروع می‌شود. از طریق رودی، شخصیتی که بر اساس نویسنده و کارگردان فیلم رودی مانکوسو ساخته شده است، ما حسی از تجربه او در مورد سینستزیا به دست می‌آوریم، وضعیتی که در آن محرک حسی به یک محرک حسی دوم منجر می‌شود، یعنی فرد می‌تواند رنگ ها را بچشد یا چیزی بشنود که باعث ایجاد یک تصویر بصری می‌شود. رودی دومی را تجربه می‌کند، جایی که صداهای روزمره ترافیک، هواپیما، بازی بچه ها در پارک، صحبت روزانه مردم به اندازه ای بلند است که افکار او را مختل کند، و در فیلم، تجربه اش با اعداد موزیکال نشان داده می‌شود که از اشیاء به عنوان ساز هر روز استفاده می‌کنند. این یک “All that Jazz” کوچک است به روشی که مانکوسو از آهنگ و رقص برای نشان دادن مبارزات خود برای ارتباط با دیگران و برآورده کردن انتظارات آنها استفاده می‌کند. مانکوزو که موسیقی پشت «Música» را ساخته است، از عروسک سازی، انیمیشن و طراحی تولید خلاقانه برای پیشبرد دیدگاه خلاقانه‌اش استفاده می‌کند. برخی از آهنگ ها و سکانس ها همیشه نت های مناسبی ندارند – آهنگ هایی که باسکر در ایستگاه قطار می‌خواند از ضعیف ترین نقاط فیلم هستند. اما پس از آن لحظات قابل توجهی وجود دارد – مانند یک برداشت طولانی از رودی که در شهر می‌دوید تا سه زن زندگی‌اش را با استفاده از تنظیمات و وسایل مختلف راضی نگه دارد – که واقعاً تأثیرگذار هستند و این کمدی رمانتیک را ساده تر می‌کنند.
علیرغم چند لبه ناتمام و گام های اشتباه، در اولین فیلم Mancuso چیزهای زیادی برای لذت بردن وجود دارد. علاوه بر داستان رمانتیک فیلم، مانکوسو که فیلم را با دن لاگانا نویسندگی کرده است، ارتباط خود را با فرهنگ برزیل بررسی می کند. او به راحتی بین صحبت کردن به زبان انگلیسی و پرتغالی در مواقع مختلف جابجا می‌شود. حتی در یک قرار ملاقات، او فضایی را برای فیجوادای پخته شده خانگی مادرش ذخیره می‌کند. ضربات بوسا نوا و حرکات رقص سامبا به طور یکپارچه در تار و پود موسیقی فیلم بافته می‌شوند و در یک سکانس خنده دار در یک رستوران، او چندین کاچا را می‌بلعد، شاید بیشترین میزان در هر فیلم آمریکایی. مانکوزو همچنین به برخی از طرف های خشن‌تر اشاره می‌کند که خیلی به خانه نزدیک هستند، مانند اینکه مادرش ماریا (با بازی مادر واقعی مانکوسو) اصرار می‌کند که با یک دختر برزیلی دیگر زندگی کند. او همچنین با ناآگاهی والدین هیلی در مورد کشورش مواجه می‌شود، وقتی آنها تصور می‌کنند که او مانند مستخدمشان که اهل یکی از کشور های آمریکای مرکزی است، اسپانیایی صحبت می‌کند. رودی باید به این فکر کند که آیا آنها را اصلاح کند یا اجازه دهد در همین جهالت باقی بمانند و مشکلی ایجاد نکند. این احتمال وجود دارد که بیش از چند نسل دوم و سوم از فرزندان مهاجر در فیلم مانکوسو چیزی برای ارتباط پیدا کنند، اما در عین حال، به دلیل اینکه چقدر به ندرت تجربه برزیلی-آمریکایی را روی پرده می‌بینیم، بسیار منحصر به فرد است.
این روحیه جشن به رابطه مانکوسو با همبازی صحنه دزدی، یعنی مادرش گسترش می‌یابد. پویایی آنها در فیلم حتی از قرارهای رودی با ایزابلا و هیلی، دوست دختری که اهداف و برنامه هایش برای آینده دیگر با آنچه شخصیت اصلی ما می‌خواهد مطابقت ندارد، زنده تر است. او در مورد ترک مادرش پس از کالج متعجب است. به وضوح با او بسیار صمیمی است، علیرغم اینکه او از فعالیت های هنری خود رد می‌شود و با انتخاب های او برای دوستی مخالفت می‌کند، که ممکن است مانند بازخورد آشنا از سوی برخی از والدین خودمان به نظر برسد. در تیتراژ، عکس های دوران کودکی مانکوسو در کنار نام و عناوین بازیگران و گروه نمایش داده می‌شود و باعث می‌شود «Música» به همان اندازه که الهام بخش او و شکل دهنده فرهنگ اوست، یک نامه عاشقانه به او باشد. تا انتها، «Música» چیزی بیش از یک رام کم ملایم دیگر می‌شود. در مورد یافتن عشق در هنگام زندگی با معلولیت است، این در مورد یافتن موسیقی در هر کجا که باشد، و در مورد ارتباط ما با فرهنگ و خانواده ما است.
