نقد و بررسی فیلم The Blackening

«همه نمی‌توانیم اول بمیریم» یک شعار عالی است که توسط فیلم The Blackening تیم استوری، برای تقلیدهای ترسناک مانند «Dcary Movie» کاملاً اجرا شده است. کمدی، شخصیت ها و تفسیر این فیلم برای همه مخاطبان خنده دار خواهد بود، اما در بین تماشاگران سیاهپوست احساسی آشنا ایجاد می‌کند. در میان تمام آداب تماشای فیلم در جامعه سیاه‌پوستان، فریاد زدن و تمسخر شخصیت های فیلم های ترسناک به خاطر تصمیم گیری های مضحکشان، جدایی ناپذیر است، همانطور که انتظار می‌رود مردم خود را تا آخر زنده نبینیم. این همان چیزی است که الهام بخش عنوان «Nope» جوردن پیل و بسیاری از فرانچایز «فیلم ترسناک» است، اما «The Blackening» قطعاتی از پیشینیان خود می‌گیرد و چیزی کاملاً منحصر به فرد می‌سازد.

«The Blackening» که بر اساس فیلم کوتاه کمدی سنترال ۲۰۱۸ توسط سه گانه کمدی 3Peat (که یکی از نویسندگان آن دیوین پرکینز عضوی از آن است) ساخته شده است، گروهی از دوستان قدیمی کالج را سپری می‌کند که برای جشن ژوئن در کلبه ای در جنگل گرد هم می‌آیند. پس از گذشت چند روز، آنها خود را در چنگال یک قاتل می‌یابند. با توجه به رفتار خیابانی آنها و درکشان از فرهنگ سیاهان برای عبور از آنها، چیزی که در پی دارد فریاد فرهنگی آشوبگرانه یک فیلم است.

محور اصلی آن، بازی رومیزی عنوان فیلم، The Blackening (که یک سامبوی نژادپرست را در مرکز خود نشان می‌دهد) است، که همه برای زنده ماندن باید آن را بازی کنند. اگر بتوانند به سؤالات آن پاسخ دهند – مثلاً در چند فصل «The Fresh Prince of Bel-Air» پوستی تیره داشت، ویو یا نام پنج بازیگر سیاهپوست را که مهمان سریال «Friends» بودند، چند دقیقه بیشتر به آنها داده می‌شود. اما هنگامی که سوالات تمام می‌شوند، فیلم به قلمرو قتل تمام عیار تبدیل می‌شود.

از یک بازی سرد شبیه «Scream» گرفته تا یک نمایش تلویزیونی که یادآور «Saw» است، «The Blackening» تأثیرات ترسناک خود را در آستین خود می‌پوشاند. فیلمنامه (نوشته مشترک پرکینز و تریسی اولیور) فراتر از هیستریک، پر از ضربات و لحظات بی کلام کمدی فیزیکی است. خشونت در اینجا بیشتر برای خنده پخش می‌شود تا ترساندن، اما مطمئناً در میان صحنه های تعقیب و گریز پرتنش و رویارویی های سخت، خونریزی وجود دارد.

بازیگران ترکیبی باورنکردنی دارند که نه تنها ترس فیلم بلکه کمدی آن را نیز برمی‌انگیزد. پیوند ضعیفی پیدا نمی‌شود، اما دیوین (دیوین پرکینز)، دوست صمیمی اصلی ترین شخصیت فیلم، لیزا (آنتوانت رابرتسون)، به طور مداوم در حال طنز پردازی است. دیوین پس از کشف اینکه لیزا با همکلاسی خود، ننامدی (سینکوا والز) ارتباط برقرار می‌کند، عصبانی می‌شود. این مثلث بی‌اعتمادی یک طرح ثانویه ایجاد می‌کند، که نه تنها به ضربات درباره دوستی و رستگاری کمک می‌کند، بلکه لحظات پر سر و صدای زیادی بین این سه نفر ایجاد می‌کند. در سرتاسر فیلم، رابرتسون و والز هارمونی عاشقانه ای دارند.

حتی زمانی که «The Blackening» به دوراهی رابطه خود در برابر دوستی می‌پردازد، بقیه اعضای گروه حاضر به نادیده گرفتن آنها نیستند. از پوچی مطلق کلیفتون (جرمین فاولر)، «کارلتون» بی دست و پا و راستگوی گروه که حمایت خود را از ترامپ آشکار می‌کند، تا شنیکا پرحاشیه، «The Blackening» هیچ گونه جای خالی باقی نمی‌گذارد. ملوین در نقش کینگ می‌درخشد، بهترین دوست گانگستر ننامدی، و گریس بایرز در نقش آلیسون، در سفری تصادفی با آدرال، کمدی فیزیکی با صدای بلند خلق می‌کند. آلیسون به عنوان تنها عضو ده رگه در گروه، هم سوژه ای برای شوخی های فیلم درباره سیاهی است.

با توجه به شادی بی‌نظیر اسکریپت، می‌توان از روی تمام زیرمتن آن عبور کرد. اما از طریق گفتگوهای شخصیت ها و تز بازی Blackening، فیلم به شدت نقش سیاهپوستان را در ترس، رسانه و فرهنگ بررسی می‌کند. شخصیت ها بازی می‌کنند و برای زندگی‌شان می‌جنگند. اما در پس زمینه، «The Blackening» به روش هایی اشاره می‌کند که سیاهی با یک روبریک و روش های متعددی برای باطل کردن کارت شما تعریف می‌شود.

حذف Blackness به دلیل ندیدن «Friday» بسیار لذت بخش است، و Story این را تأیید می‌کند. با این حال، «The Blackening» همچنین نگاهی برنده به واقعیتی دارد که در دنیایی که سفیدپوستان بی وقفه به دنبال ارائه تعریفی از سیاهپوستان هستند، قضاوت درون جامعه و شوخی ها می‌تواند برای افرادی که این امتیاز را نداشته‌اند مضر باشد.

«The Blackening» یک کمدی سیاه و سفید است. این فیلم شوخ طبعی خود را تا انتها حفظ می کند و با افتخار به تماشاگران فیلمی خنده دار ارائه می‌دهد که نمی‌دانستیم به آن نیاز داریم.