نقد و بررسی فیلم The Black Phone 2

فیلم The Black Phone 2 به کارگردانی «اسکات دریکسون» و نویسندگی مشترک او با «سی. رابرت کارگیل»، دنباله‌ای بر موفق‌ترین اقتباس ترسناک سال‌های اخیر است؛ فیلمی که بر اساس داستان کوتاهی از «جو هیل» ساخته شد و شخصیت شرور و فراموش‌نشدنی‌اش، «گرابر» با بازی ایتن هاک، در همان قسمت نخست به یکی از ماندگارترین چهره‌های سینمای وحشت تبدیل شد.

با این حال، دنباله‌ی جدید گرچه از نظر بصری چشم‌نواز و از نظر بازیگری درخشان است، اما به‌دلیل ضعف در فیلمنامه و تم‌های مذهبی سنگین و غیرضروری، نمی‌تواند به اندازه‌ی قسمت اول تأثیرگذار باشد.

نقد و بررسی فیلم The Black Phone 2

ماجرا چند سال پس از مرگ گرابر به‌دست فینی (میسون تیمز) در فیلم نخست می‌گذرد.
اکنون گوئن (مدلین مک‌گرا)، خواهر فینی، قدرت‌های روانی‌اش را گسترش داده و سعی دارد با استفاده از رؤیاهای پیش‌آگاهی‌اش جان دختری نوجوان را نجات دهد.
در همین حال، فینی که هنوز از زخم‌های روحی گذشته رنج می‌برد، با خشم و مصرف مواد دست‌وپنجه نرم می‌کند.

نقد و بررسی فیلم The Black Phone 2
گوئن در خواب‌هایش تصاویری از پسران مرده و اردوگاه مرموزی مسیحی می‌بیند، و وقتی همراه برادرش برای یافتن حقیقت به آن‌جا می‌رود، درمی‌یابد که گرابر هنوز تمام نشده است — او بازگشته، نه به شکل انسانی، بلکه با نیرویی ماورایی و انتقامجویانه.

توسعه داستان و شخصیت‌ها

یکی از جذابیت‌های قسمت اول در سادگی داستان بود: پسری باهوش و مقاوم در برابر قاتلی سریالی که تنها از طریق تلفنی قطع‌شده با قربانیان گذشته ارتباط می‌گیرد. اما در قسمت دوم، نویسندگان سعی کرده‌اند جهان داستان را گسترش دهند؛ از گذشته‌ی گرابر و مادر خانواده گرفته تا منشأ قدرت‌های روانی گوئن.
هرچند این جزئیات بعضاً به عمق درام کمک می‌کنند، اما در بخش‌هایی باعث سنگینی بی‌دلیل روایت شده‌اند.

نقد و بررسی فیلم The Black Phone 2

استفاده از تصاویر گِرِینی و قدیمی برای نمایش رؤیاهای گوئن انتخابی هوشمندانه است که حس رازآلود و وهم‌آور فیلم را تقویت می‌کند.
اما اضافه شدن تم‌های مذهبی و گفت‌وگوهای طولانی درباره ایمان و مسیحیت، بخش زیادی از تنش و تمرکز فیلم را از بین می‌برد. فیلم در جایی که باید به وحشت روانی و بازگشت گرابر بپردازد، درگیر مفاهیم مذهبی‌ای می‌شود که هیچ نقشی در نجات یا پیشبرد داستان ندارند.

شخصیت‌پردازی گرابر و بازی‌ها

ایتن هاک بار دیگر در نقش گرابر درخشان و هراس‌انگیز ظاهر شده است. حضور او در این قسمت کمتر اما تأثیرگذارتر است؛ چهره‌ای دیگرجهانی، خونسرد و با چشمانی که گویی از جهنم آمده‌اند.
او حالا به‌جای قاتلی انسانی، بیشتر به تجسمی از شر مطلق شباهت دارد.
گرچه حضور او در نیمه دوم فیلم آغاز می‌شود، اما همان دقایق کافی است تا بیننده را دوباره به ترس‌های قسمت اول بازگرداند و البته آرزو کند کاش او را بیشتر می‌دیدیم.

بیشتر بخوانید : نقد و بررسی فیلم Bone Lake

میسون تیمز با وجود رشد سنی محسوس، همچنان فینی‌ای باورپذیر است؛ پسری که خشم و ترسش را به شکل کنترل‌شده بروز می‌دهد.
اما ستاره واقعی فیلم مدلین مک‌گراست. او در نقش گوئن شخصیتی قدرتمند و چندلایه خلق کرده که از قربانی به قهرمان تبدیل می‌شود؛ دختری که رؤیاهایش سلاح نجاتش هستند.

ضعف‌ها و کاستی‌ها

اصلی‌ترین مشکل فیلم، فیلمنامه‌ای پرگویی و گاهی خام است. دیالوگ‌ها در بخش‌هایی تصنعی و توضیح‌محورند و به‌جای نمایش، صرفاً «توضیح» می‌دهند.
تم مذهبی، که قرار بود لایه‌ای فلسفی به فیلم بیفزاید، عملاً به عنصری تزئینی و مزاحم بدل شده است.
به‌نظر می‌رسد فیلم به بازنویسی دیگری نیاز داشت تا میان ترس، روانشناسی و معناگرایی تعادلی واقعی برقرار کند.

نقد و بررسی فیلم The Black Phone 2

جمع‌بندی: تلفن سیاهی که هنوز زنگ می‌زند

«تلفن سیاه ۲» فیلمی است با لحظات درخشان اما ناهماهنگ.
کارگردانی دقیق دریکسون، بازی درخشان هاک و مک‌گرا، و صحنه‌های رؤیایی خاص، از نقاط قوت آن هستند.
اما دیالوگ‌های سنگین، ریتم کند در نیمه‌ی اول و استفاده‌ی افراطی از مضامین مذهبی، اجازه نمی‌دهد فیلم به همان اوج قسمت نخست برسد.

در نهایت، این دنباله هرچند سرگرم‌کننده و پرهیجان است، اما احساس می‌شود اگر سازندگان کمی صبر و دقت بیشتری خرج می‌کردند، «تلفن سیاه ۲» می‌توانست یکی از بهترین دنباله‌های ترسناک سال باشد.