اگر فیلم موفقیت آمیز «قطار به بوسان» ضربه موفق کارگردان یون سانگ هو به فیلم هایی بود که پیشگامانی مانند جورج آ. رومرو راه اندازی کردند، «جونگ_ای» که اکنون در نت فلیکس است، ضربه ی موفق فیلمساز به «نابودگر»، «بلید رانر» است. و فیلم های اکشن علمی تخیلی با پشتوانه های عمیق فلسفی در مورد معنای انسان بودن. فیلم ساز پشت «جهنم» هیچ کدام از مهارت های خود را در ساخت قطعات از دست نداده است (و حتی ممکن است در آن بخش پیشرفت کرده باشد)، اما او نمی تواند راهی برای ساختن مرکز پرپر و طولانی آخرین پروژه اش پیدا کند. نقد و بررسی فیلم JUNG_E را در ادامه بخوانید.
همانند «بوسان»، فیلم سازی اکشن او بسیار بالا تر از حد متوسط باقی می ماند، اما این مجموعه مهارت به اندازه کافی فعال نشده است، زیرا «جونگ_ای» به جای اینکه صرفاً آن ها را در یک داستان جذاب قرار دهد، به بحث در مورد مضامین خود بسنده می کند.
سکانس آغازین اکشن “Jung_E” آن ژانر های متفاوت را نشان می دهد و 15 دقیقه آخر بسیار بد است. تقریباً برای همه چیز در این بین می توانید چیز دیگری پیدا کنید که حواس شما را پرت کند.
«Jung_E» با یک خزیدن باز می شود که توضیح می دهد که مکان آن 2194 است. البته، تا آن زمان، ما مدت ها پیش این سیاره را قابل سکونت کرده ایم، و پناهگاه های ساخته شده توسط انسان برای اسکان گروه های باقی مانده بشریت ایجاد کرده ایم.
طبیعتاً، این دسته ها همه با هم کنار نمی آیند، و سه دسته از هم جدا شده اند و جنگی را بین بخش های باقی مانده بشریت آغاز کرده اند، نبردی که زمانی توسط یک سرباز باورنکردنی به نام یون جونگ-یی (کیم هیون جو) رهبری می شد.
در این چشم انداز آینده، آگاهی را می توان در A.I بارگیری کرد، و این دقیقاً همان کاری است که تیمی از متخصصان سعی دارند با یون انجام دهند و تخصص او را به یک ماشین کشتار به نام Jung_E تبدیل کنند.
با این حال، آن ها همچنان در تلاش های خود شکست می خورند و سعی می کنند به طور مجازی روزی را که یون در نبرد کشته شد، بازسازی کنند، به این امید که اگر بتوانند مغز او را به گونه ای ترسیم کنند که بتواند آن رویداد سرنوشت ساز را پشت سر بگذارد، او حتی غیرقابل توقف تر خواهد بود و پیروز خواهد شد.
رهبری پروژه یک متخصص به نام سئوهیون (متاسفانه فوت شده کانگ سو یون، که فیلم به او تقدیم شده است) است که از قضا دختر یون است که 35 سال در کما به سر می برد. در حالی که سئوهیون یک ارتباط بسیار شخصی با پروژه دارد – به یک معنا او در تلاش است نه تنها هوشیاری مادرش را نجات دهد، بلکه برای غلبه بر چیزی که او را کشته است – او با سانگ هون دورتر و بدبین تر (ریو کیونگ سو) سرگرم کننده تر تعادل برقرار می کند. “Hellbound”)، که این پروژه را بیشتر با شرایط بالینی می بیند، و بیش از آنکه هر مرز اخلاقی را تحت فشار قرار دهد، نگران تعطیلی آن توسط دولت است.
پس از یک سکانس آغازین که جدولی را برای توانایی مبارزه جونگ_ای تنظیم می‌کند، یئون در صحنه به صحنه‌ای از سانگ هون و سئوهیون می نشیند که در مورد اینکه پروژه چگونه پیش می رود و چگونه آن را درست کنند، بحث می کنند. یئون با ایده های اخلاقی جالبی بازی می کند – صحنه خوبی وجود دارد که در آن نشان داده می شود که نابرابری اقتصادی در این دیدگاه از آینده حتی پس از مرگ شما وارد عمل می شود. (فقیرترین مردم هیچ کنترلی بر آگاهی خود نخواهند داشت.) اما “Jung_E” خیلی پرحرف می شود و چرخ های خود را به گونه ای می چرخاند که فاقد حجم احساسی و فلسفی است که فیلمی مانند این برای محدود شدن به اتاق های تحقیقاتی نیاز دارد. برای مدت طولانی.
وقتی فیلم به چند سکانس اکشن منفجر می شود، از جمله یک سکانس عالی در یک قطار سریع السیر (البته) در اوج، این باعث می شود که آرزو کنیم به جای این همه مکالمه تکراری، در فیلم پخش شده باشند.
در پایان، «Jung_E» شبیه فیلمی است که توسط کارگردانی غیرقابل انکار با استعداد ساخته شده است که ایده های کافی در اینجا حتی برای پر کردن یک زمان 99 دقیقه‌ای نداشت. این شروع یک فیلم یا شاید اولین قسمت از یک برنامه تلویزیونی بیش از یک پروژه رضایت بخش در شرایط خاص خود است. برای این منظور، چشم اندازی از آینده ایجاد می کند که می تواند از داستان سرایی غنی تر و جاه طلبانه تر در یک دنباله پشتیبانی کند. شاید آن شخص بتواند چند زامبی در آن داشته باشد.
