وقتی که منتقدان فیلم درباره اثری، نقدی منفی مینویسند، ما را “بدجنس” خطاب میکنند. اگر قرار بر این بود، احتمال زیاد لیستمان درباره فیلمهای بد امسال، تبدیل به بدجنسانهترین چیز ممکن میکند. با اینکه کلمه بدجنس، سعی دارد ذرهای از بداندیشی و بدذاتی را به مخاطب منتقل کند، ما دوست داریم فکر کنیم که در این موقعیت خاص، این کلمه برای توهین و بیادبی برای ما استفاده نمیشود. درواقع این درباره فیلمهایی است که آنقدر بد بودند که توصیف بدیها و نقاط ضعفشان، یک کار چالش برانگیز برای ما بود. در این مقاله به بررسی بدترین فیلم های 2022 می پردازیم.
بدترین فیلم های 2022
فیلم Amsterdam


یک فیلم بد میتواند خسته کننده باشد. یا میتواند یک چیز بیربط سردرد آور فلج کننده باشد. و یا میتواند یک چیز آزاردهنده هردمبیلی باشد و با این وجود، عاشق هر بخش خودش هم باشد. ناکامی عجیب دیوید او. راسل، به طرز عجیبی تلاشش را کرد تا این اثر، هر سه ویژگی را داشته باشد. در شروع فیلم، کریستین بیل (در یکی از زشتترین گریمهای تمام زمان) و جان دیوید واشنگتن در حال صحبت کردن دربارهی یک کالبد شکافی تهدید کننده هستند که به طور تمام و کمال مخاطبان را از خود دور میکند.
به این صورت که به آنها میگوید فیلم نمیتواند درست مشخص کند قرار است دقیقاً درباره چه باشد. زمان فیلم در دهه ۱۹۳۰ آمریکا میگذرد و داستان بیل، رابی و واشنگتن را در یک مثلث عاشقانه هیجان انگیز نشان میدهد. هرچند داستان اصلی درباره تلاش برای تصرف فاشیستی است که در واقعیت نیز اتفاق افتاده است. زمانی که فیلم به آنجا میرسد، شما آرزو میکنید که ای کاش راسل دوباره کارش را با آن داستان شروع کند و آن ایدههای مثلاً خلاقانهاش را نادیده بگیرد.
فیلم Minions: The Rise of Gru


یک سری از دنبالههای انیمیشنی شبیه گاوی هستند که شیرشان خشک شده و همچنان سعی دارند آن را بدوشند. یک حرکت بیهدف و زندگی هدرکن. شاید این همان دلیلی باشد که فیلم پنجم دنیای Despicable Me، انگار فیلم ۱۰۵ این دنیا است. هنگامی که شما مینشینید تا این فیلم را تماشا کنید، حداقل یک چیز را میدانید: مینیونها قرار است مینیون باشند.
اما حتی این بار هم، هواداران لباسهای مسخره خود را پوشیدند و به استقبال فیلم رفتند. همچنین گروی یازده ساله در اثر حضور دارد که رویای تبدیل شدن به یک ابرشرور را دارد… و این تمام مشکل اثر است. گرو تصمیمش را گرفته که چه چیزی بشود و این قضیه، تمام لذت فاکتور “Rise” را خراب میکند و نشان میدهد که انگار گرو همواره میدانسته سرنوشتش، تبدیل شدن به اکشن فیگور مکدونالد بوده است.
فیلم Bones and All


چه میشد اگر کسی یک فیلم فانتزی آدم خواری جوان لرزهای (نوعی جنبش) میساخت و هیچکس اهمیت نمیداد؟ این “فیلم بزرگسالانه جادهای که با یک جشنواره مد برخورد دارد”، با بازی تیلور راسل و تیموتی شالامه در نقش گوشت خوارانی که زامبی نیستند (جدی! آنها واقعاً خوب هستند! و جذاب! و همچنین کودن!)، در جشنواره ونیز امسال اکران شد و هیجانی همانند هیجان برای اکران سری فیلمهای Twilight را تجربه کرد. فیلم آنچنان سر و صدای خاصی نکرد، به خاطر اینکه به عقیده تماشاچیان، دو ساعت و ده دقیقه عملاً اتفاقی در فیلم نمیافتد. زمانی از فیلم صرف نگاه کردن ما به سوراخهای شلوار جین شالامه میشود که این قضیه، به خوبی نشان میدهد عوامل فیلم چندان به فیلمنامه تکیه نکردهاند.
فیلم Firestarter


چرا یکی از بدترین فیلمهای دهه هشتاد اقتباس شده از رمانهای استفن کینگ، بازسازی شده است؟ که نشان بدهد میتوان بدتر از آن را هم ساخت. میتوانیم آن را آی.پی وحشت صدا بزنیم. نسخه سال ۱۹۸۴ با بازی درو بریمور، یکی از شخصیتهای استعارهای استفن کینگ را بازی کرد که به خشم غیرقابل توقف اشاره میکرد. هرچند نسخه جدید فیلم با یک داستان توطئهآمیز پر شده که در ادامه، به یک داستان معمولی و قابل پیش بینی تبدیل میشود. هرچند در صحنه آتش بازیهای مختلفی را میبینیم، اما خود فیلم آنچنان داغ و هیجان انگیز نیست و به همین خاطر یکی از بدترین فیلم های 2022 لقب میگیرد.
فیلم Three Thousand Years of Longing


جورج میلر به یک کارگردان بصری تبدیل میشود وقتی که Mad Max را میسازد. اما در بقیه اوقات، چندان کار خاصی نمیکند. اقتباس بزرگ توخالی او از روی داستان کوتاه ای.اس بایات، یک افسانه چند لایه است که در تاریخ سفر میکند و در همین حین، آن را به یک نمایش پر زرق و برق و پوچ تبدیل میکند. تیلدا سویینتن در نقش یک داستان شناس سرکوب شده (که داستان خود فیلم، ساختارش را خراب میکند!) و ادریس آلبا در نقش یک جن شوخ طبع که به او این ضمانت را میدهد تا سه آرزوی او را برآورده کند. در طول دیدن فیلم، آرزو میکنید که ای کاش این رابطه عاشقانه کمتر به تصویر کشیده میشد و در طول فیلم، آن نقطه اوج رمانتیک هیچوقت نمایش داده نمیشود.