حدود 25 دقیقه از “ویتنی هیوستون: من می خواهم با کسی رقصیده باشم” ، یک بیوپیک موسیقی غیرقانونی و غیرقانونی در مورد آهنگساز مشهور ، این فیلم به نقطه اوج خود می رسد: آریستا رکورد های سر کلیوی دیویس (استنلی توچی) وارد کلوپ شبانه ای می شود که در آن هوستون (نائومی آکی) و مادر افسانه انجیل او سیسی هیوستون (Tamara Tunie) در حال اجرا هستند. نقد و بررسی فیلم ویتنی هیوستون: من می خواهم با کسی برقصم را در ادامه بخوانید.
هنگامی که دومی می بیند که مرد A&R صندلی خود را می گیرد ، او صدای خود را از دست می دهد و راه را برای دخترش پاک می کند تا “بزرگترین عشق همه” را بخواند. آوازهای او صعود می کنند و به ارتفاعات با شکوه آشنا که او را به سمت ستارگان تحریک می کرد ، افزایش می یابد. ما تماشا می کنیم که دیویس او را تماشا می کند.
در یک نزدیک ، تقریباً می توانید علائم دلار را که در اطراف سر او می رقصند تصور کنید. صحنه بسیار تحریک کننده یک زن در نمایش من یک فندک را بیرون کشید و شعله خود را به ریتم ویبراتو فراموش نشدنی هیوستون تکان داد.
در طی آن صحنه مختصر ، می توانید تصور کنید “من می خواهم با کسی رقصیده باشم” به سمت روایت روشن و روشن درباره نابودی صدا ، استعداد و شخص با صاف کردن هویت خود برای کالایی یک تصویر ، حرکت می کند. اما در کار با یک فیلمنامه بدون تمرکز توسط آنتونی مک کارتن (“Bohemian Rapsody”) ، کارگردان Kasi Lemmons هنگام ارائه زن فراتر از نت های صخره ای از زندگی خود ، فلار می کند.
“من می خواهم با کسی رقصید” دردهای زیادی را برای ایجاد یک خط بصری برای زندگی هیوستون ایجاد می کند ، زیرا ما به طور خلاصه در سال 1994 در جوایز موسیقی آمریکایی باز می شویم قبل از بازگشت به سال 1983 در نیوجرسی. اما اینکه چگونه لیمونز در نهایت مانور به AMAS مانور می دهد ، احساس عاطفی یا منطقی کمی ایجاد می کند.
با این وجود ، برای مدت کوتاهی ، ما آماده جذب حماسه با لمونز هستیم. ما می بینیم که هوستون (دوستانش او را “نیپی” می نامند) و یک رابطه لزبین با رابین کرافورد (نفیسا ویلیامز) ایجاد می کنند – باید برای جلوگیری از این بخش از زندگی شخصی خواننده تعریف شود.
سرانجام هیوستون با Clive Davis Steadfast امضا می کند ، از والدینش Cissy و پدرسالار خودخواه جان هیوستون (کلارک پیترز) مشاوره می گیرد تا به جای تبدیل شدن به شاهزاده خانم آمریکا ، تصویر او را کم کند.
به زودی ، او شروع به باز کردن بازدیدها می کند. متأسفانه ، این صحنه ها عجله می کنند ، تا جایی که سرعت برس آنها شما را به این باور می رساند که لمونز صرفاً در تلاش است تا به داستان واقعی که می خواهد بگوید برسد.
اما این داستان هرگز نمی رسد. در عوض ، این فیلم از نکات برجسته حرفه ای هیوستون پرش می کند و می پرید: ساخت موسیقی ویدیویی برای “چگونه می دانم” ، انتخاب نوار نسخه ی نمایشی “I Wanna Dance With Sone” از شمع کاست های دیویس ، و اجرا ” بنر ستاره ای “در Super Bowl XXV. مدتی که از اعتیاد به مواد مخدر خود جلوگیری کرد ، رابطه او با کرافورد فریس. در عوض ، او تصویر ، حرفه و تمایل خود را برای بابی براون انتخاب می کند (با بازی اشتون سندرز ، که به خواننده R&B مجموعه ای از تیک ها و یک صدای صوتی را به طرز نگران کننده ای نزدیک به DMX می دهد).
گزینه های ویرایش توسط Daysha Broadway (“ناامن”) توسط یک ضرورت لخت برای پیشبرد روایت هدایت می شود اما هیچ حرکت عاطفی نیست. برخی از تصمیمات متناقض وی به طور ناخواسته کمدی است به شکلی “این خیلی بد است ، سرگرم کننده است” ، مانند وقتی پدر هیوستون دخترش را با دادخواست از بستر بیمارستان خود تهدید می کند – برش بعدی به مراسم تشییع جنازه وی است.
و روشی که لیمونز صحنه های خاصی را صحنه می برد ، با نحوه برقراری ارتباط انسان مطابقت ندارد. یک سکانس که در اتاق رختکن خواننده اتفاق می افتد ، می بیند که کرافورد ، هیوستون و براون در مورد تجارت بحث می کنند.
لیمونز به جای اینکه بین هر شخص قطع شود ، سه گانه را در یک سه تیر قرار می دهد که در آن با یکدیگر روبرو نمی شوند بلکه به طرز ناخوشایندی به آینه رختکن خیره می شوند و ظاهر آنها را به سختی با بازتاب های خود صحبت می کنند.
ما هرگز از این فیلم از هیوستون به عنوان یک شخص حس نمی کنیم. آکی نیز ممکن است یک هولوگرام باشد که این آهنگ ها را اجرا می کند. ازدواج او با براون فاقد یک قوس قابل مشاهده است.
نقشی که کرافورد پس از ورود براون در زندگی هیوستون ایفا کرد ، هرگز مورد بحث قرار نمی گیرد (اگرچه ویلیامز برخی از خنده ها را از طریق انرژی پرانرژی خود می کشد). و سیسی و جان با هدف کمی خدمت می کنند (پیترز انتخاب های بسیار عجیب و غریب و عجیب و غریب را انجام می دهد).
اما شما نمی توانید هیچ یک از بازیگران را به دلیل کوتاه آمدن مقصر بدانید. فیلمنامه ، ویرایش ، سینماتوگرافی و هر مؤلفه ای از فیلم – جدا از لباس بی عیب و نقص – اجراها را در اینجا می سازد.
عنصر Jukebox از یک بیوپیک موسیقی همیشه یک ضربه را اثبات می کند. با این حال ، این فیلم باید به اندازه کتاب آهنگ متعالی باشد. متأسفانه هیچ یک از اجراها توسط فیلمبردار باری آکروید (“قفل صدمه دیده”) به خوبی فیلمبرداری نشده است.
نورپردازی متناقض است و سبک دوربین لرزان او به طور نامحسوس با صحنه موسیقی بازی می کند. فقط آهنگ ها این صحنه ها را از راه دور قابل مشاهده می کنند. این یک پیشرفت غم انگیز است ، و برای یک مدیر کالیبر لیمونز ، به ویژه تکان دهنده است.
هرگز مشخص نیست که این فیلم به چه مقصد می رود ، یا اوج صعود به چه اوج خود را صعود می کنیم. نمره چاندا دنسی به طور غیرقابل تحمل صابون و ملودراماتیک می شود ، زیرا ما به سرعت به عملکرد هیوستون در سال 2009 در اوپرا و سپس زندگی او در لس آنجلس در سال 2012 می رسیم. این رویدادها جعبه هایی در لیست چک هستند. اگر صحنه ای به اندازه کافی طولانی بازی کند تا تعریف یک صحنه را انجام دهد ، آنها فیلم را نفخ می کنند.
Superstardom Black در دهه 1980 به چه معنی بود؟ پاک کردن روابط کوئر هوستون و پذیرش مدرن آن در مورد گام هایی که ما در نمایندگی سیاه کوئر انجام داده ایم چه می گوید؟ چه کسی هوستون به عنوان یک مادر ، به عنوان یک تاجر و به عنوان رهبر حرفه خود بود؟ فیلمنامه این سؤالات را می پرسد اما هرگز به پاسخ های آنها علاقه زیادی ندارد.
تقریباً مانند “احترام” ، بیوپیک آرتا فرانکلین سال گذشته ، وقایع در اینجا هنگام تلاش برای رسیدن به هر نقطه از زندگی هیوستون ، بی معنی است. ما به عملکرد AMAS بازگشتیم ، یک عمل آواز با سیم بالا که هیجان ها هنوز هم به تعجب به بیوپیک ارائه نمی دهند.
این اعتبارات سپس کلیپ هایی از زندگی واقعی هیوستون را نشان می دهد ، بار دیگر نوبت آکی را به عنوان خواننده تضعیف می کند. صدای غیرقابل توصیف و بی نظیر هیوستون ممکن است در آن زندگی کند ، اما “من می خواهم با کسی رقصیده باشم” فاقد مواد تشکیل دهنده آنچه هوستون را به نیرویی تبدیل کرده است که به طور دائم هر شخصی را که واقعاً او را شنیده است تغییر می دهد. نظر شما درباره فیلم ویتنی هیوستون: من می خواهم با کسی برقصم چیست؟
