این نقد را به مناسبت دهمین سالگرد درگذشت راجر ایبرت بازنشر می کنیم. چرا یکی از همکاران ما این بررسی را انتخاب کرده است را اینجا بخوانید. بررسی فیلم یک بچه سال اول خوش شانس را در ادامه بخوانید.
تمام خودهای قبلی من هنوز در جایی از درون من زنده مانده اند و نوجوان قبلی من عاشق “مزایای گل دیوار بودن” بود. این فیلم نقدهای درخشانی دریافت کرده است، و برخی از آنها بداخلاقی که به نظر می‌رسد توسط بزرگسالان قبلی نوشته شده‌اند. این فیلم در مورد یک دانشجوی سال اول دبیرستانی از خود بیگانه است که خود را یک فرد خارجی مزمن می بیند و سپس با گروهی از بچه های بزرگتر دوست می شود که وضعیت غیر همنوایی آنها را می پذیرند.
تمام خودهای قبلی من هنوز در جایی از درون من زنده مانده اند و نوجوان قبلی من عاشق “مزایای گل دیوار بودن” بود. این فیلم نقدهای درخشانی دریافت کرده است، و برخی از آنها بداخلاقی که به نظر می‌رسد توسط بزرگسالان قبلی نوشته شده‌اند. این فیلم در مورد یک دانشجوی سال اول دبیرستانی از خود بیگانه است که خود را یک فرد خارجی مزمن می بیند و سپس با گروهی از بچه های بزرگتر دوست می شود که وضعیت غیر همنوایی آنها را می پذیرند.
این فیلم یکی از اعتقادات من را تأیید می کند: اگر در دبیرستان بیش از حد محبوب باشید، ممکن است آنقدر این احساس را دوست داشته باشید که هرگز نتوانید بفهمید واقعاً چه کسی هستید. این فیلم بر اساس رمان پرفروش بزرگسالان استفان چبوسکی است که در سال 1999 منتشر شد و اکنون در بسیاری از قفسه ها در کنار The Catcher in the Rye قرار دارد. این لذت نادری را ارائه می دهد که نویسنده ای کتاب خود را کارگردانی می کند و آن را به خوبی انجام می دهد. هیچ کس که کتاب را دوست دارد، از فیلم شکایت نمی کند، و به خصوص نه از بازیگران تقریبا ایده آل آن.
داستان که در اوایل دهه 1990 اتفاق می افتد، داستان چارلی (لوگان لرمن) را روایت می کند که آن را به عنوان مجموعه ای از نامه ها به یک “دوست” آغاز می کند. او با لرزش و بدون اعتماد به نفس وارد دبیرستان می شود و در اولین روزش با آن بحران بزرگ جهانی روبه رو می شود: به من اجازه می دهند سر کدام میز در اتاق ناهار بنشینم؟ او که در چند میز دلسرد شده بود، مورد استقبال دو سالمند باهوش و دلسوز قرار گرفت.
آنها سم و پاتریک هستند که توسط اما واتسون در نقش او پس از فیلم های “هری پاتر” در دوران بلوغ بازی می شود، و ازرا میلر، که به عنوان یک نوجوان بیگانه در “ما باید در مورد کوین صحبت کنیم” قابل توجه بود. چارلی اشتباه می کند که آنها را یک زوج فرض می کند و خنده سم او را اصلاح می کند. در واقع، آنها خواهر و برادر ناتنی هستند. چارلی در آستانه غلبه بر افسردگی و کسالت است و به طرز وحشتناکی از راه بسته خود دوست داشتنی است. یکی از بازیگران کلیدی زندگی او خاله مرده (ملانی لینسکی) است که او اغلب با او ملاقات های خیالی دارد.
پاتریک قد بلند، باندی و همجنسگرا است. سام دوستانه و دوست داشتنی است. چارلی سریعاً او را دوست می‌دارد، اما او توضیح می‌دهد که یک b.f. و دوستی او را تشویق می کند. از طریق آنها، او با شبه پانک مری الیزابت (می ویتمن) آشنا می شود که قطعاً علاقه مند به قرار ملاقات با او است، و یک پات باب به نام باب (آدام هاگنبوک) که چارلی را به سمت ماجراهایی سوق می دهد که اکثر نوجوانان یک بار در زندگی داشته اند و کمتر کسی باید داشته باشد. دو برابر.
ما چیزهای زیادی در مورد جمعیت دبیرستانی آنها می آموزیم که آنها در نمایش های نیمه شب محلی “The Rocky Horror Picture Show” نقش اساسی دارند. هنگامی که چارلی به طور غیرمنتظره ای تحت فشار قرار می گیرد و یک شب در حین اجرای آن ها نقش کلیدی ایفا می کند، نقطه عطفی برای او ایجاد می کند که ممکن است ساختگی باشد اما مطمئناً سرگرم کننده است.
جمعیت آنها هنرمندانه، بیگانه، ناسازگار هستند. آنها به تأثیری تبدیل می شوند که چارلی را از ناامنی عمیق و افسردگی او به خاطر خودکشی یک دوست نجات می دهد. آنها به او یاد می دهند که اشکالی ندارد که او باشد. در سال اول زندگی، او کمی، بسیار آزمایشی، در مورد رابطه جنسی، مشروبات الکلی و مواد مخدر و چیزهای زیادی در مورد دوستی می آموزد.
او همچنین توسط آقای اندرسون (پل راد)، معلم انگلیسی اش، هدایت می شود که او را به سمت کتاب های مهم از جمله، بله، شکارچی در چاودار هدایت می کند. چرا معلمان انگلیسی، نمایشنامه و موسیقی اغلب به عنوان مربیان و الهام بخش ما یاد می شوند؟ شاید به این دلیل که هنرمندان به ندرت عضوی از جمعیت محبوب هستند.
توجه: این بررسی شامل مطالبی از پست وبلاگ جشنواره فیلم تورنتو درباره این عنوان است.
