معرفی فیلم Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves در جشنواره فیلم SXSW تاکید کرد که آنها “این فیلم را برای همه ساخته اند.” به وضوح این نگرانی وجود دارد که فیلم ممکن است خارج از جمعیت شناسی افرادی که زمانی نقش آفرینی بسیار تأثیرگذار را بازی می کردند یا هنوز هم بازی می کردند، نرسد. و باید وجود داشته باشد زیرا نام تجاری می تواند یک شمشیر دو لبه باشد. از یک طرف، یک پایگاه بزرگ طرفداران که قبلاً با IP آشنا هستند را هدف قرار می دهد.
از سوی دیگر، یک فیلم باید آنقدر خوب باشد که از آن آشنایی خارج شود تا مخاطبان بیشتری را به دست آورد – به این فکر کنید که «آخرین ما» چقدر برای تماشاگرانی که هرگز بازی را انجام نداده‌اند، خوب بازی می‌کند.
بنابراین، طرفداران فیلم Dungeons & Dragons چگونه به این حمله گران قیمت به تجربه فانتزی مورد علاقه خود پاسخ خواهند داد؟ پارامونت یک قالب 20 وجهی می اندازد و امیدوار است که عدد مناسب را به دست آورد، اما استاد سیاه چال هالیوود متزلزل ممکن است در گوشه بعدی شگفتی مهلکی داشته باشد.
حقیقت این است که بازی Dungeons & Dragons اغلب زمانی در بهترین حالت خود قرار می گیرد که در مضحک ترین حالت غیرقابل پیش بینی و کاملا احمقانه باشد. جاناتان گلدشتاین و جان فرانسیس دیلی، نویسنده/کارگردان مشترک، و مایکل گیلیو، نویسنده همکار، تلاش می‌کنند ساختار «ما به یک طرح» بازی را در فیلم‌نامه‌ای بازسازی کنند که به نظر می‌رسد اغلب در حین پیش‌روی، خودش را می‌سازد.
یا تظاهر به انجام این کار. در حالی که این یک راه بلندپروازانه برای نزدیک شدن به یک فیلم فانتزی است، اما می‌تواند با حذف مخاطرات و تحمیل سبک‌دلی، بخش‌های عجیب و غریبی از محصول نهایی راضی‌کننده نباشد.
خودانگیختگی تولید شده تقریباً غیرممکن است، و بسیاری از «Honor Among Thieves» به نظر می‌رسد که به جای اینکه به‌طور قانونی در اطراف لبه‌ها، در لحظه و در لحظه خشن باشد، با یک چشمک و تکان سر آشکار می‌شود.
بخش‌هایی از «شرافت در میان دزدان» وجود دارد که دارای هرج و مرج عجیب «ارتش تاریکی» سام ریمی است – از جمله یک سکانس عالی که شامل مردگان سخنگو می‌شود – و فیلم اغلب لحن «تیم ناجیان ناجی» را به یاد می‌آورد. کهکشان.” با این حال، فیلم اغلب طوری نمایش می‌دهد که به جای تلاش برای ترجمه آن از یک رسانه به رسانه دیگر، چیزی را که سازندگان در مورد بازی دوست دارند جعل می‌کند.
کریس پاین معمولاً جذاب در نقش ادگین دارویس، عضو سابق گروهی به نام هارپرها بازی می کند. پس از کشته شدن همسرش توسط گروهی شرور به نام جادوگران سرخ، ادگین سعی می‌کند تا یک دزدی را انجام دهد تا آیتمی را که می‌تواند او را به زندگی بازگرداند، انجام دهد، اما او خیانت می‌کند و با BFF خود هولگا کیلگور (میشل رودریگز)، یک رواقی، زندانی می‌شود.
بربر در یک سکانس هوشمندانه، این زوج فرار می‌کنند و متوجه می‌شوند که دختر ادگین، کیرا (کلویی کلمن) توسط متحد سابق تیمشان، فورج فیتزویلیام (هیو گرانت) به دام افتاده و به او دروغ گفته است. سرکش از چند طریق به ادگین و تیم خیانت کرد، از جمله شراکت با جادوگر سرخ شرور به نام سوفینا (دیزی هد).
ادگین و هولگا چندین ماموریت در این کمپین D&D دارند: کیرا را نجات دهید، از فورج انتقام بگیرید، جادوگران قرمز را متوقف کنید و شاید در طول راه مقداری غارت پیدا کنید. این ماموریت آنها را با یک جادوگر نامطمئن به نام سایمون (جاستیس اسمیت)، یک دروید تغییر شکل به نام دوریک (سوفیا لیلیس) و یک پالادین جذاب به نام Xenk (رجه-ژان پیج) دوباره متحد می کند.
مانند هر فیلم «تیم قهرمانان»، این شخصیت‌ها هر کدام مجموعه‌های مهارتی متفاوتی را به همراه دارند که گروه برای رسیدن به اهدافشان به آن نیاز دارند، و نویسندگان فیلم را با موانع عجیبی که گروه می‌توانند بر آن غلبه کنند، از جمله یک سکانس هوشمندانه شامل چند دشمن مرده و غیرمرده، می‌سازند. یک اژدهای چاق در یک سیاه چال
اگر همه به نظر می رسد که بیشتر برای گیمرهای فانتزی است تا “همه”، خوب، غیرقابل انکار است. فیلم مملو از ارجاعات به D&D است – نام‌هایی مانند “Baldur’s Gate” و “Neverwinter” پاسخ‌های شنیدنی را در طول اولین نمایش ایجاد کرد – اما من تا آنجا پیش نمی‌روم که بگویم این فیلم اصلا برای افرادی که چنین مشکلی دارند کار نخواهد کرد. هرگز شخصیتی برای یک کمپین ساخته نشد.
بیشتر ارجاع‌ها در اینجا برای غیربازی‌کنندگانی که ممکن است شباهت‌های بیشتری با محصولاتی مانند «ارباب حلقه‌ها» یا «جادوگر» ببینند تا منبع واقعی آنها مانند عمق به نظر می‌رسد.
این فیلمی غنی از اصطلاحات فانتزی است به گونه‌ای که به نظر می‌رسد سازندگان آن با محبت به یاد می‌آورند که در جوانی شخصیت‌هایی را در زیرزمین مادرشان خلق کرده‌اند. این علاقه واقعی به علم D&D ممکن است برای برخی افراد کافی باشد. اما در مورد بقیه چطور؟
علاقه به منبع همیشه از نظر هنر به معنی اجرا نیست و فیلمسازی در اینجا نامرغوب است. از نظر فلاش‌ها و ضربه‌های چتری، «Honor Among Thieves» وقتی روی جلوه‌های عملی (یا حداقل آنهایی که کاربردی به نظر می‌رسند – امروزه همه چیز CGI هستند) تمرکز می‌کند بسیار بهتر عمل می‌کند و می‌تواند کیفیتی لمسی پیدا کند که سکانس‌های سنگین CGI فاقد آن هستند. وقتی ادگین و تیمش اجساد را برای به دست آوردن اطلاعات بیدار می‌کنند، یا سوفینا با گریم بدخواهانه‌اش فقط اخم می‌کند، فیلم بیشتر از زمانی است که در سکانس‌های جادویی افرادی که خواسته یا ناخواسته جادو می‌کنند، پیش می‌آید. همچنین در یک فیلم جهانی سازی وجود ندارد که در طراحی باید با آن متراکم باشد. شهر فورج مانند یک محیط بازی ویدیویی فانتزی عمومی به نظر می‌رسد و فرصت ایجاد پس‌زمینه‌های جالب برای این شخصیت‌های متنوع به ندرت فراهم می‌شود. به نظر می رسد فیلمی است که از نظر بصری ضعیف می شود.
بازیگران بسیار قوی هستند و پاین به کاریزمای خشن متمایل شده است که همیشه فکر می‌کردم او را تبدیل به یک ستاره بزرگ در دهه 60 می‌کرد. همه بازیگران به وضوح انتخاب شدند تا در حد توان خود بازی کنند، گرانت زورآزمایی خود را تقویت می‌کرد و رودریگز در مواقع لزوم لگد می‌زد. اسمیت و لیلیس تازه واردهای نسبی نیز موثر هستند، اولی آسیب‌پذیری پیدا می‌کند و دومی دائماً درگیر می‌شود زیرا به طور نامطمئنی قهرمان می‌شود.
آنچه در مورد فبلم Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves تکان دهنده است این است که چقدر گوشت روی این استخوان های احیا شده وجود دارد، حتی با یک زمان پخش 139 دقیقه ای متورم. وقتی گروهی از شخصیت‌ها از پلان A به پلان B می‌روند و به پلان A برمی‌گردند، حرکت ثابت چیز دیگری اجازه نمی‌دهد. بیشتر این فیلم «حالا چه کار می کنیم؟» است. باز هم، این با دوستان سرگرم کننده است، کمتر زمانی که کنترلی روی پاسخ ندارید.
