این فقط لحن و ساختار منحصر به فرد آن نیست که باعث می شود نقد و بررسی فیلم پر سر و صدای Kyle Edward Ball یعنی «Skinamarink» به یک فیلم دشوار تبدیل شود. مطمئناً این فیلمی است که تمرکز شما را می طلبد، فیلمی که اگر چیزی در مورد آن ندانید و بخواهید در فیلمی با زبان بصری عجیب و ناراحت کننده گم شوید بهترین کار را می کند. بررسی فیلم Skinamarink را در ادامه بخوانید.
اما این همان چیزی است که اگر بیننده ای در نیمه شب در یک کانال کابلی مبهم به آن برخورد کند، بهتر عمل می کند، اما مطمئن نیست که چه چیزی را تماشا می کند، اما به طور فزاینده ای وحشت‌زده می شود، مثل اینکه در حال تماشای چیزی هستند که نباید ببینند.
وقتی ساعت 2:46 بامداد از خواب بیدار می شوید و حس می کنید چیزی اشتباه است و مشکلی وجود دارد، Ball تلاش می کند تا این احساس را بازسازی کند. همه ما آن را می دانیم.
همه ما آن را حس کرده ایم و بهترین قسمت های « Skinamarink» آن فضای ناآرام بین کابوس و واقعیت را منتقل می کند که کاملاً وحشتناک است. در برخی از بیت هایش زمان زیادی را صرف می کند و چند تا صحنه ترسناک با صدای بلند در این فیلم که عموماً از این فضا و این صحنه های تکراری دوری می کند وجود دارد که نابجاست، اما این اولین فیلمی بزرگ از فیلمسازی است که مایل است داستان های ترسناک را به گونه ای تعریف کند که در این ژانر متفاوت است و در عین حال شبیه چیزی است که همه ما قبلاً تجربه کرده ایم.
Ball شروع به فیلمبرداری از کابوس های ارسالی توسط کاربران در قالب فیلم کوتاه کرد، و او ادعا کرده است که تعداد زیادی از کاربران خواب وحشتناک مشابهی دیده اند که در آن آنها کودکی بین شش تا ده سالگی بوده اند که از خواب بیدار شده و متوجه می شوند که پدر و مادرشان رفته اند… و اینکه یک چیز شیطانی در خانه بود.
این چیدمان اولیه برای یک فیلم بسیار غیر ابتدایی است که در اکثر نشریات مطبوعاتی به این صورت توضیح داده شده است: «دو بچه در نیمه شب از خواب بیدار می شوند و متوجه می شوند پدرشان گم شده است و تمام پنجره ها و درهای خانه آنها دارای مشکل هستند و از بین رفته اند.” ولی در مورد این فیلم فقط همین نیست. « Skinamarink» تجربه ای جدید در شکل و نحوه داستان گویی است که بینندگان را وادار می کند تا از تفسیر آن دست بردارند و در عوض آن را تجربه کنند.
برای این منظور، Ball به اندازه یک فیلمساز Dogme 95 از محدودیت های رسمی استفاده می کند. او هرگز چهره کسی را نشان نمی دهد. بیشتر نماها از راهروها یا سقف هایی هستند که به سختی روشن می شوند (تاریکی که هنوز در بالا وجود دارد تقریباً به اندازه نور است) که به نظر می رسد روی تصویر مات و غیر شفافی گرفته شده است که فقط توسط تلویزیونی در اتاق دیگر روشن شده است.
فعالیت های انسانی به حرکت پاهای کودک در چارچوب یا پشت ناآرام والدینی که در تاریکی لبه تخت نشسته اند کاهش می یابد. و این نماهای زندگی روزمره که در خانه کودکی Ball فیلمبرداری شده است، به طور هنری روی صحنه نمی رود. اغلب احساس می شود دوربینی روی زمین یا روی صندلی رها شده است، در جهتی عجیب قرار گرفته است که به همان اندازه که نشان می دهد مبهم است.
تقریباً در هر صحنه به نظر می رسد که یک چیزی اشتباه است و مشکلی قرار است پیش بیاید، بدون اینکه آن چیز یا جزئیات آن تهدید را فاش کند. این منطق رویای یک کودک است. در ابتدا، وسوسه می شوید که بفهمید در تاریکی چه چیزی وجود دارد یا چرا Ball آن زاویه خاص از نور سقف را انتخاب کرد که دقیقاً شبیه به اتاقی است که در حال حاضر در آن هستید، اما “Skinamarink” شروع به از بین بردن سؤالات سنتی بینندگان در هنگام تماشای یک فیلم می کند. فقط باید تسلیم بشی.
این کمک می کند که Ball دیدگاه کابوس وارانه خود را از طریق طراحی صدای مطمئن تقویت کند. هیچ نشانی برای کاهش تنش و فشار وجود ندارد و به ما یادآوری می کند که این فقط یک فیلم است.
میکس صوتی بیشتر شامل موسیقی و بیت های صدا از کارتون های حوزه عمومی است، چیزهای عجیب و غریبی که در نیمه های شب در تلویزیون پیدا می شود. اما بزرگترین ترفند طراحی صدا Ball در دیالوگ است که همیشه خارج از دوربین است و گاهی اوقات شنیدن آن دشوار است. تصور کنید نیمه شب از خواب بیدار می شوید و صدای زمزمه ای را از گوشه در می شنوید. این ” Skinamarink” است. ببخشید من باید برم چند تا چراغ دیگه خونه رو روشن کنم.
