فیلم نامه های کوچک شرورانه، فیلمی جدید به کارگردانی تئا شاروک با فیلمنامه‌ای بسیار خنده‌دار از جانی سویت، بر اساس یک خبر طوفانی در قوری از سال ۱۹۱۸ تا ۱۹۲۰ ساخته شده است، یک رسوایی محلی که به تیتر خبرهای ملی در انگلیس تبدیل شد. رز گودینگ، یک زن ایرلندی با یک دختر کوچک، به جامعه کوچک ساحلی لیتل همپتون نقل مکان کرد و با همسایه همسایه‌اش، ادیت سوان، زنی میانسال که با والدینش زندگی می‌کرد، دوست شد. به زودی، ادیت شروع به دریافت نامه های ناشناس کرد، مملو از الفاظ ناپسند، و او را با نام های وحشتناکی صدا می زد. به دلایل نامعلوم (اگرچه فیلم حدس های بسیار زیرکانه ای می دهد)، ادیت رز را متهم کرد. رز ایرلندی بود، با شوهری مرموز غایب، و بنابراین جامعه آنقدر مشتاق بود که ادیت را باور کند. محاکمه ای برگزار شد و رز در نهایت چندین دوره زندان را انجام داد، یکی شامل کار سخت. اما پس از آن یک افسر پلیس زن (تنها در لیتل همپتون در آن زمان) تحقیقات خود را آغاز کرد. او شک داشت. رز در نهایت آزاد شد و از تمام اتهامات پاک شد. چنین داستانی با همه شایعات و دسیسه ها، حماقت ها و پوچ هایش فقط می تواند واقعی باشد.
اولیویا کولمن نقش ادیت را بازی می کند، زنی که هنوز تحت کنترل والدینش (تیموتی اسپال و جما جونز) خفه می شود. آنها مسیحی هستند، اگرچه به نظر نمی رسد از این موضوع خیلی خوشحال باشند. ادیت بیچاره وقتی کاری را انجام می دهد که پدرش دوست ندارد مجبور می شود بارها و بارها آیات کتاب مقدس را بنویسد. وقتی رز آزاده وحشی (جسی باکلی) در همسایگی حرکت می کند، همه چیز تغییر می کند. شوهر رز در جنگی که اخیراً به پایان رسیده درگذشت، و او اکنون یک دوست پسر سیاه پوست (مالاچی کربی) و یک دختر جوان (آلیشا ویر) دارد. رز از شرم سرش را آویزان نمی کند. برعکس. او مانند یک ملوان قسم می‌خورد، با مردان در میخانه مشروب می‌نوشد و آنقدر با صدای بلند رابطه جنسی دارد که همسایه‌ها (یعنی ادیت) آن را بشنوند. احساس ضد ایرلندی در همه جای فیلم وجود دارد. خیزش عید پاک فقط چند سال قبل بود، و رز با کلیشه های منفی ایرلندی مطابقت دارد (متوجه خواهید شد که مردم شهر به راحتی نادیده می گیرند که رز با کلیشه های مثبت هم مطابقت دارد). ادیت از رز شوکه شده است، اما می توانید هیجان او را نیز ببینید. این چه شکلی خواهد بود که فقط … لعنتی نکند؟
فیلم نامه های کوچک شرورانه با اتهام ادیت شروع می‌شود و او در طول مصاحبه‌اش، داستان پشت صحنه را به پلیس (و ما) ارائه می‌کند. پلیس اغلب احمق‌هایی است، به جز زن پلیس جوان، گلدیس ماس (آنجانا واسان)، که مجبور است مانند یک منشی در میز جلو کار کند. پدر گلادیس یک پلیس بود و او می‌خواهد کار خوبی انجام دهد، اما همه او را تحقیر می‌کنند و یکی از افسران پلیس به او می‌گوید که به یاد داشته باشد که شغل او شامل «نه دزدی، عشق» است. در برخی از مراحل اولیه تحقیقات، گلدیس (که در واقع یک فرد واقعی بود، اولین افسر پلیس زن در ساسکس) این حس را پیدا می کند که اینجا چیزی کاملاً درست نیست. رز اعلام می کند که این کار را نکرده است. گلدیس هم چندان مطمئن نیست که این کار را کرده باشد.
نیمه اول فیلم داستان را تثبیت می کند و به اندازه کافی سریع است که علاقه را حفظ می کند، اگرچه تنظیمات مصاحبه پلیس یک نقطه ورود کلیشه ای است. لحن کلی صدای غیرعادی است، و در عین حال به اندازه کافی انعطاف پذیر است تا احساسات واقعی را ایجاد کند. شما رز را دوست دارید. شما برای ادیت متاسفید. چه کسی دوست دارد با آن والدین داگرئوتیپ ویکتوریایی زندگی کند؟ اما در نیمه دوم، زمانی که گلدیس تحقیقات خصوصی خود را آغاز می کند، حتی پس از اخراج او به دلیل نافرمانی، جایی که فیلم واقعاً به پایان می رسد. نقشه گلادیس برای اثبات بی گناهی رز، و امیدواریم که مقصر واقعی را دستگیر کند، به خلاقیت و حیله گری، و همچنین چند بازی موقت با متحدان بعید نیاز دارد. «نامه‌های کوچولو شرور» یک معمای بریتانیایی واقعاً مؤثر است که با کمدی یک کپر واقعی همراه شده است، با افراد زیرکانه در حال دوچرخه‌سواری در مسیرها، یا به معنای واقعی کلمه خمیده در بوته‌ها و به صندوق پستی خیره شده‌اند.
اولیویا کولمن و جسی باکلی در فیلم «دختر گمشده» اثر مگی جیلنهال نقش‌های قدیمی‌تر و جوان‌تر از یک شخصیت را بازی کردند و هر دو نامزد دریافت جوایز اسکار شدند. حالا آنها می توانند مقابل یکدیگر بازی کنند و این یک جفت بسیار دلپذیر است. آنها هر دو بسیار باز هستند، اما به روش های مختلف. باکلی شفاف است. با رز، آنچه می بینید همان چیزی است که به دست می آورید. احساسات او – غم، ترس، خشم، شادی – برای او قابل دسترسی است. رز وحشی است اما باهوش است و در دفاع از خود عادل است. ترس او از از دست دادن فرزندش محسوس است. ادیت برعکس باز است، و با این حال، کولمن همه چیز را به ما نشان می دهد، روح سرکش، بدبختی، خودپسندی مسیحیتش، غرور او از اینکه بالاخره در مرکز توجه قرار گرفته است، از اینکه تمام ترحم های “آه ای بیچاره” را دریافت می کند. متعادل کردن این – چهره عمومی و حقیقت درونی این است که بازیگران زن کمدی به راحتی وارد قلمرو می شوند، افرادی مانند کاترین اوهارا، مادلین کان، کریستین ویگ. کولمن می‌تواند بسیار خنده‌دار باشد، و برخی از کارهایی که او در اینجا انجام می‌دهد – به ما نگاهی اجمالی به فضای غوطه‌ور ادیت می‌دهد در حالی که صورتش در لبخند لذت دوپر یخ زده است، یادآور دوران خنده‌دار او به عنوان نامادری واقعاً وحشتناک در “Fleabag” است. .
“نامه‌های کوچک شرورانه” با یک کارت عنوان با دست خطی بد شروع می‌شود: “این درست‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنید.” باور این موضوع اصلاً سخت نیست. چیزی بسیار مدرن در مورد فیلم وجود دارد، با وجود فضای دهه 1920. «مدرن» در این مورد به معنای «ابدی» است. تکنولوژی تغییر کرده است اما انگیزه ها تغییر نکرده اند. کمپین های قلدری که در بخش نظرات اینستاگرام و تیک تاک به راه می افتند با نامه های آزاردهنده ای که از طریق سرویس پست ارسال می شوند، تفاوتی ندارند. یک شخص ممکن است “در زندگی واقعی” کاملاً خوشایند باشد و وقتی پشت یک نام مستعار پنهان می شود یک شیطان است. ما این را می دانیم. این دنیای ماست. (اگر اصلاً با درام یوتیوب آشنا هستید، فوران آتشفشان خالق محبوب Creepshow Art را به یاد خواهید آورد که چیزی غیر از آنچه بود فاش شد. بین “Wicked Little Letters” و L’Affaire Creepshow Art شباهت هایی وجود دارد. .) نامه نویس در «نامه های کوچک شرور» از فناوری موجود در آن زمان استفاده کرد. اگر سال 2024 بود، نویسنده با استفاده از نام‌های مستعار متعدد در رسانه‌های اجتماعی ویران می‌کرد و زندگی و شهرت را از بین می‌برد. همه اینها یک شوخی است، تا زمانی که یک نفر واقعاً به جرمی متهم شود که مرتکب نشده است یا بدون دلیل توسط یک اوباش اینترنتی با کینه توقیف شود.
آنچه واقعاً جالب است، علاقه فیلم به انگیزه‌های ناخوشایند در پس بسیاری از کمپین‌های قلدری، خرده‌کاری، حماقت محض و مهم‌ترین چیزهاست. اجتناب از این احساس که انگشت به سمت رز گودینگ نشانه رفته بود غیرممکن است زیرا او مرتکب گناه نابخشودنی لذت بردن از زندگی اش شد. او چگونه جرات می کند؟
