مرگ همه ما را در بر می‌گیرد. جوامع با ترس از آن اتفاق اجتناب ناپذیر، شکل می‌گیرند. مصرف گرایی، تئوری های توطئه و آسیب های جمعی در اقتباس متهورانه Noah Baumbach از رمانی که در اواسط دهه 80 منتشر شده است. نقد و بررسی فیلم نویز سفید را در ادامه می خوانید.
به طور غیرقابل انکاری از موضوعاتی صحبت می‌کند که همچنان بر فرهنگ ما در دهه 2020 تسلط دارند. داستان خانواده ای که به خاطر ماده ای سمی در هوا از بین رفته که مشابه با کووید ۱۹ است. نویسنده کتاب Don DeLillo زمان نوشتن احتمالا حتی نمی‌توانست کووید را تصور هم بکند.
همچنین بررسی فیلم اعجوبه | The Wonder را نیز بخوانید.
اقتباس Baumbach از «صدای سفید» این مضامین پیچیده را با روحی دلنواز در حدود 90 دقیقه روایت می‌کند تا اینکه نویسنده/کارگردان کنترل خود را بر روی مواد جدی تر در آخرین اکشن از دست بدهد. با این حال، وقتی صحبت از ترکیب غیرمنتظره نویسنده و فیلمسازی می‌شود لزوماً نمیتوان آن ها را همسان در نظر گرفت.
«صدای سفید White Noise» با استادی به نام Mury Siskind (Don Cheadle) شروع می‌شود که در فیلم از سادگی تصادفات اتومبیل صحبت می‌کند. مانند هر جزئی در این فیلمنامه، تصادفی نیست. Siskind از سادگی تصادف ماشین صحبت می‌کند و به این نکته اشاره می‌کند که چگونه شخصیت ها را از بین می‌برد و به چیزی دست می‌یابد که به راحتی قابل درک و مرتبط است. قسمت میانی فیلمی اساساً مانند یک فیلم فاجعه بار پخش می‌شود و از تماشاگران می‌خواهد تصور کنند که اگر در همان موقعیت گیر کنند، چه کاری انجام می‌دهند.
کسی که عمیقاً تفکر گروهی را می‌فهمد، پروفسور Jack Gladney (Adam Driver) است، یکی از متخصصان در زمینه مطالعات هیتلر، از اینکه آلمانی صحبت نمی‌کند، خجالت می‌کشد. این فیلم را میتوان یک فیلم اکادمیک نامید زیرا Gladney، Siskind و همکارشان از کلمات بزرگ برای کنترل مشکلات بزرگ استفاده می‌کنند. Jack و همسرش Babbette (Gretha Gerwig) خانواده ای ترکیبی دارند که شامل Denis مضطرب (Raffey Cassidy)، هاینریش مشکل‌گشا (Sam Nivola) و دو فرزند دیگر است.
Babbette اخیراً چیزهایی را فراموش کرده است و Denis متوجه یک بطری از دارویی جدید به نام Dylar می‌شود. آنها یک خانواده آمریکایی عادی هستند که در حال گذراندن مراحل زندگی می‌باشند و سعی می‌کنند مسائلی را که فیلسوفان را برای سال ها درگیر کرده‌اند، کنار بزنند و به آنها فکر نکنند. در یکی از بهترین سکانس های اول، اظهار نظری در مورد میزان خوشحالی آنها، Babbette و Jack را به گفتگو در مورد اینکه چه کسی باید اول بمیرد هدایت می‌کند.
مرگ در پرده اول «White Noise» یک نگرانی است، اما در پرده دوم با عنوان «رویداد سمی هوایی» بیشتر قابل لمس است. تصادف قطار در لبه شهر مواد شیمیایی را به آسمان می‌فرستد و همه اعضای خانواده Gladney به جز Jack وحشت می‌کنند. همانطور که او سعی می‌کند اوضاع را کنترل کند، Denis متقاعد می‌شود که او قبلاً بیمار است و هنریش با وسواس به گزارش های خبری گوش می‌دهد. خیلی زود، آنها در راه تخلیه جمعی هستند و یکی از چشمگیرترین دستاوردهای فنی Baumbach آشکار می‌شود که خانواده ای را در حال فرار از ناشناخته ها اسیر می‌کند.
بدون اینکه فیلم را لوس کند، خانواده Gladney را دوباره در خانه متمرکز می‌کند. متأسفانه، هر چه جلو می‌رویم، «White Noise» تا حدودی تأثیر خود را از دست می‌دهد، به خصوص در چند صحنه نزدیک به پایان که برخلاف ابتدای فیلم است. بله، فیلم همیشه به موضوعات «جدی» می‌پردازد، اما وقتی کمی می‌گذرد، فیلم از لحن ساده تری برای ادغام طنز و درام زناشویی استفاده می‌کند. کتاب DeLillo دهه ها اجازه ساخت فیلم را نداشت.
خوشبختانه، Baumbach دو نفر از قابل اعتمادترین همکارهای خود را بر سر کار گذاشت تا داستان از ریل اصلی خود خارج نشود. یک دانشمند بی دست و پا مجبور به تلاش برای زنده نگه داشتن خانواده اش علیرغم مهارت های پایینش می‌شود. Driver عملکرد ظریفی را ارائه می‌دهد. Gerwig در اوایل فیلم کمی رفتار عجیبی دارد، اما این برای شخصیتی که قبل از مسمومیت هوا همواره در محیط بسته بوده، منطقی است.
برای حماسی تر کردن فیلم Baumbach تیمی را گردآوری کرده که شایسته ذکر هستند. Lol Crawley فیلمبردار (“Vox Lux”) تعادل درستی را بین رئالیسم و تقلید در کار خود اجرا می‌کند و به فیلم بیشتر ظاهری اغراق آمیز می‌دهد که توسط طراحی تولید Jess Goncher تقویت شده است.
A&P با رنگ های روشن و قفسه های یکسان، کاملاً واقعیت ندارد، اما به اندازه‌ای نزدیک است که منظورش را بیان کند. توالی های آشفته در وسط، انرژی یک فیلم پرفروش CGI را دارد. در نهایت، امتیاز Danny Elfman یکی از بهترین های سال است که سه بخش متفاوت را به هم متصل می‌کند.
همه ی اینها چه معنایی می‌دهد؟ چرا برای فرار از ترس خود قرص می‌خوریم، آشغال می‌خریم و تصادفات اتومبیل را تماشا می‌کنیم؟ سکانس فوق العاده رقص A&P که «White Noise» را به پایان می‌رساند، به شکلی جذاب به یک موضوع کلیدی تبدیل می‌شود. ممکن است همه ما فقط در حال خرید چیزهای رنگارنگی باشیم که نیازی به آن نداریم تا خود را از واقعیت منحرف کنیم، اما بیایید حداقل سعی کنیم در حین کار سرگرم شویم.
