آنی ارنو، نویسنده برنده جایزه نوبل، به خاطر آمیختگی حافظه با بافت تاریخی و جامعه شناختی شهرت دارد. در کشف فیلم‌های خانگی که توسط همسر سابقش فیلیپ در دهه آخر ازدواجشان از سال 1972 تا 1981 فیلمبرداری شده است، ارنو و پسرش دیوید ارنو-بریوت با فیلم خود «The Super 8 Years» ادیسه‌ای بصری در همین راستا ساخته‌اند. “اما اگرچه از لحاظ لحن بسیار شخصی است، اما این مستند یک ساعته بیشتر با یک نمایش اسلاید روایت شده مشترک است تا سینمای غیرداستانی سنتی. بررسی فیلم هشت فوق العاده را در ادامه بخوانید.
تماشای این فیلم تنها یک روز پس از گذراندن نزدیک به پنج ساعت برای تماشای فیلم سال 2000 جوناس مکاس «هنگامی که پیش می‌رفتم، گهگاهی نگاه‌های کوتاهی به زیبایی دیدم» تضاد جالبی ایجاد کرد.
هر دو فیلم به خاطر زیبایی و صمیمیتشان، فیلم های خانگی را استخراج می کنند. با این حال، در جایی که مکاس تا حد زیادی به تصاویر اجازه می دهد تا خودشان صحبت کنند، فیلم ارنو به شدت بر روایت نویسندگی او متکی است.
ارنو فقط هر تصویری را توصیف نمی‌کند، مانند رمان‌هایش، او لایه‌ای از خود انعکاسی را اضافه می‌کند که فقط از راه دور می‌تواند بیاید. جایی که مکاس عمداً فیلم‌هایش را بر لحظات شادی متمرکز می‌کند، ارنو اصرار دارد که طلسم تصاویر را بشکند و درد زیر سطوح ایده ال را توصیف کند.
هر دو فیلم از ماهیت هنرمندانی که آنها را ساخته اند صحبت می کنند. اما در حالی که تحسین برانگیز است که ارنو همان صداقت خام را در نوشته‌هایش به ارمغان می‌آورد، تجربه چنین روایت سنگینی اغلب مستند را به‌عنوان یک کل تضعیف می‌کند و آنچه را که می‌توانست از نظر سینمایی متعالی باشد، به یک تمرین فکری صرف تبدیل می‌کند.
بسیاری از تصاویر در “The Super 8 Years” توسط فیلیپ گرفته شده است تا ارنو یا دیوید، که زندگی آنها در این زمان موضوع نگاه اوست، که به عنصر کلیدی روایت ارنو تبدیل می شود. برای دیوید، این پروژه به او این امکان را می‌دهد که دوران کودکی‌اش را با چشم‌ها – و بازتاب – یک بزرگسال بازنگری کند، در حالی که برای ارنو او می‌تواند به تصاویرش از خودش، عاملیت و عمق ببخشد.
در طی این سالها تحصیلات و مشاغل فیلیپ آنها را به انسی رساند، جایی که ارنو به عنوان معلم کار می کرد، و هم تمایل وحشیانه خود به نوشتن و هم نوشتن واقعی خود را از همه اعضای خانواده پنهان می کرد.
ارنو و همسرش به عنوان چپ‌های روشنفکر و غیرسازگار در فرانسه پس از ماه مه 1968، هدفشان این بودند که به فرزندانشان زندگی پر از ماجراجویی و آگاهی بیشتری نسبت به دوران کودکی‌شان بدهند. تصاویری از سفرهای خانوادگی، از جمله اقامت بورژوازی در تفرجگاهی در مراکش، سفر به شیلی شوروی قبل از کودتای مورد حمایت ایالات متحده، آلبانی استالینیست-مائوئیست، انگلستان قبل از تاچر که همراه با زندگی روزمره خانوادگی، کریسمس و تولدها به تصویر کشیده شده است.
و حتی مسکو شوروی. با هر سفر، ارنو هم اهداف خود را در آن زمان توصیف می‌کند، بلکه زمینه‌های تاریخی و فرهنگی را که ممکن است مدت‌ها پس از پایان بازدیدهایشان درک کرده باشد، توضیح می‌دهد. زمینه و بازتاب ها جالب است، اما گاهی اوقات به سمت ادعایی می رود که به طور منحصر به فردی در لیبرالیسم سفیدپوست خوش نیت ریشه دوانده است.
هدف اصلی فیلیپ در تمام فیلم‌برداری‌هایش این بود که حاوی چیزهایی باشد که «تو هرگز دوبار نخواهی دید»، اما او همچنین تمایل داشت که هر بار که خانه‌ها را جابه‌جا می‌کردند، از همان اشیاء و محیط‌های اطراف فیلم بگیرد، انگار برای حفظ کنترل ظاهری.
همین احساس در تصاویر او از بچه‌ها دیده می‌شود، که ارنو آنها را «اتفاق» توصیف می‌کند – به‌طور واضح از همان کلمه‌ای استفاده می‌کند که عنوان رمانش درباره سقط جنین او که اخیراً توسط آدری دیوان اقتباس شده است. او تصاویر خانوادگی را به عنوان ثبت شادی با خشونت توصیف می کند. اما به دلیل ماهیت چنین تصاویری، آن خشونت در زیر سطح باقی می ماند.
اگرچه زمان پخش آن کوتاه 60 دقیقه است، اما «The Super 8 Years» به وضوح احساسات شدیدی را برای فیلمسازان در بر دارد. با این حال، علی‌رغم گستردگی رویدادهای جهانی که در این فیلم ثبت شده است، تقریباً عمیقاً شخصی باقی می‌ماند و اغلب در سطح جهانی طنین‌انداز نمی‌شود.
طرفداران سبک نگارش ارنو احتمالاً در اینجا بسیار بیشتر از تماشاگرانی که کمتر آشنا هستند لذت خواهند برد. مستند جمع و جور در نهایت بیشتر تمرینی برای فیلمسازان است تا اینکه یک تجربه سینمایی واقعاً ارزشمند برای مخاطب باشد.
