فیلم چگونه یک خط لوله را منفجر کنیم یکی از اصیل‌ترین فیلم‌های هیجان‌انگیز آمریکایی در سال‌های اخیر است که از چاه عمیقی از تاریخ سینما نشأت می‌گیرد و شخصیت‌هایش را توسعه می‌دهد و پیچش‌های داستانی آن را تنظیم می‌کند. احتمالاً به دلیل نحوه نمایش شخصیت‌های اصلی خود – گروهی از جوانان آمریکایی که خود را “تروریست” می‌خوانند، در تلاش برای منفجر کردن یک خط لوله نفت تگزاس در اعتراض به مجموعه‌ای از آسیب‌های اجتماعی – به عنوان نیرویی مشروع، اما نگران‌کننده برای تغییرات اجتماعی، بحث‌برانگیز خواهد شد. ، و حتی آنها را (در صحنه های گفتگو بین شخصیت ها) با انقلابیون در طول تاریخ از جمله بنیانگذاران ایالات متحده آمریکا مقایسه می کند.
فیلم چگونه یک خط لوله را منفجر کنیم به کارگردانی و نویسندگی مشترک دانیل گلدهابر با همکاری جردن اسجول و آریلا بارر، کتابی غیرداستانی با همین عنوان اثر آندریاس مالم را اقتباس و بازسازی می‌کند که از جمله موارد دیگر، تغییرات آب و هوایی را مطرح می‌کند. یک تهدید به سرعت در حال شتاب برای زندگی انسان است. اعتراض‌های صلح‌طلبانه‌ای که تلاش می‌کنند وجدان اخلاقی شرکت‌های بزرگ انرژی و نمایندگان دولتی آنها را جلب کنند، محکوم به شکست هستند و هیچ کاری برای کند کردن فاجعه انجام نداده‌اند. و آن خرابکاری هدفمندی که هدفش اموال است و مراقب است تا به مردم آسیب نرساند، گام بعدی موجه است. لحن، سرعت و ساخت فیلم، هیجان‌های کلاسیک دهه‌های 70 و 80 را تداعی می‌کند، از دوربین‌های پویا، اما هرگز خودنمایی‌کننده و صحنه‌های واضح، کوتاه و روان گرفته تا موسیقی یکپارچه‌سازی‌سازی‌شده (نویسنده گاوین بریویک) که حتی در زیر لحظات تشریحی می‌چرخد. ، به روشی که افتتاحیه مخاطبان را مستقیماً وارد عمل می کند، سپس با احتیاط به عقب می نشیند تا داستان های پس زمینه همه را پر کند و دلایل مختلفی را نشان دهد که چرا هر یک از آنها به چنین کنش افراطی کشیده می شوند.
فیلم چگونه یک خط لوله را منفجر کنیم به کارگردانی و نویسندگی مشترک دانیل گلدهابر با همکاری جردن اسجول و آریلا بارر، کتابی غیرداستانی با همین عنوان اثر آندریاس مالم را اقتباس و بازسازی می‌کند که از جمله موارد دیگر، تغییرات آب و هوایی را مطرح می‌کند. یک تهدید به سرعت در حال شتاب برای زندگی انسان است. اعتراض‌های صلح‌طلبانه‌ای که تلاش می‌کنند وجدان اخلاقی شرکت‌های بزرگ انرژی و نمایندگان دولتی آنها را جلب کنند، محکوم به شکست هستند و هیچ کاری برای کند کردن فاجعه انجام نداده‌اند. و آن خرابکاری هدفمندی که هدفش اموال است و مراقب است تا به مردم آسیب نرساند، گام بعدی موجه است. لحن، سرعت و ساخت فیلم، هیجان‌های کلاسیک دهه‌های 70 و 80 را تداعی می‌کند، از دوربین‌های پویا، اما هرگز خودنمایی‌کننده و صحنه‌های واضح، کوتاه و روان گرفته تا موسیقی یکپارچه‌سازی‌سازی‌شده (نویسنده گاوین بریویک) که حتی در زیر لحظات تشریحی می‌چرخد. ، به روشی که افتتاحیه مخاطبان را مستقیماً وارد عمل می کند، سپس با احتیاط به عقب می نشیند تا داستان های پس زمینه همه را پر کند و دلایل مختلفی را نشان دهد که چرا هر یک از آنها به چنین کنش افراطی کشیده می شوند.
Xochitl (بارر، همبازی Hulu “Runaways”) یک فعال جوان آرام و شدید است که در سایه پالایشگاه های لانگ بیچ، کالیفرنیا بزرگ شده است. دوست Xochitl Shawn (مارکوس اسکریبر از تلویزیون “Black-ish”) او را در کالج در شیکاگو در طی جلسه ای از دانش آموزان ملاقات کرد که مدرسه را ترغیب می کردند تا از صنایع و سرمایه های مخرب و ظالمانه صرف نظر کند. یکی دیگر از دوستان Xochitl، تئو (ساشا لین) است که به سرطان نهایی ناشی از مواد شیمیایی سمی مبتلا شده است و به دلیل غرق شدن قطار که سیستم بهداشت و درمان ایالات متحده سود محور است، نمی تواند هزینه درمان و داروی نجات بخش را بپردازد. (این فیلم به بسیاری از مشکلات سیستمی توجه می کند و در ارتباط با آنها دقیق است.) دوست دختر تئو، آلیشا (جیم لاوسون) عمدتاً به دلیل حمایت به گروه می پیوندد. اضطراب و ترسی که او اغلب بیان می کند در تضاد با تعهد تئو به مأموریت است، که از این احساس سرچشمه می گیرد که او چیزی برای از دست دادن ندارد و می خواهد انرژی باقیمانده را صرف هدفی کند که می تواند به جلوگیری از عذاب دیگران کمک کند.
پر انرژی ترین شخصیت تیم مایکل است (فارست گودلاک که نقش پسر قهرمان را در «بازگشته» بازی کرد). مایکل یک بومی آمریکایی اهل داکوتای شمالی است که مردمش صدها سال تحت آزار و اذیت و به حاشیه رانده شدن بوده اند. او به عنوان یک شخصیت شبه افسانه‌ای زیرزمینی وارد این مأموریت می‌شود که به خاطر مزاحمت با کارگران دکل نفتی و ارسال ویدیوهای آنلاین که به او نشان می‌دهد یاد می‌گیرد چگونه بمب‌های دست‌ساز از مواد خانگی بسازد، شهرت دارد. همه بازیگران فیلم بی‌تأثیر و قانع‌کننده هستند، اما لاوسون و گودلاک بازیگران برجسته‌ای هستند، عمدتاً به این دلیل که شخصیت‌های آنها به‌گونه‌ای واضح و هدف‌دار نوشته شده‌اند و به نظر می‌رسد که اجراکنندگان در برخی مواقع توسط آنها تسخیر شده‌اند. (Goodluck همچنین مایکل شانون را کانالیزه می کند، بازیگری که می تواند بگوید که ذهن یک شخصیت در ده ها جهت حرکت می کند، حتی زمانی که او هر چیزی را که درست در مقابلش است کنترل می کند.)
دو بانی و کلایدز، روآن (کریستین فروسث از تلویزیون “جامعه”) و لوگان (لوکاس گیج از “نیلوفر سفید”) گروه را تکمیل می کنند. این شخصیت های عاقلانه به قدری با یکدیگر برخورد می کنند که اغلب نسبت به درد دیگران بی احساس به نظر می رسند و مستعد حواس پرتی هستند. (آنها در طول انتظار طولانی برای شروع ماموریتشان آنقدر قوی می شوند که پشت برس در بیابان رابطه جنسی برقرار می کنند.)
روآن و لوگان تنها بارزترین نمونه‌های یکی از چیزهایی هستند که فیلمنامه درباره خشم ایده‌آل‌شده جوانی به درستی می‌پردازد. این فیلم بارها و بارها به وضوح نشان می دهد که اگر این تیم قرار است بدون تلفات، خط لوله را منفجر کند و روزی دیگر برای مبارزه فرار کند، باید روی بخشی از طرحی که به آنها واگذار شده تمرکز لیزری داشته باشند، به همه گوش دهند. در اطراف آنها، از مصرف مواد مخدر و الکل و رابطه جنسی تکانشی و سایر عوامل حواس پرتی خودداری کنید و به یک برنامه زمانبندی پایبند باشید زیرا یک لغزش می تواند همه آنها را دستگیر یا کشته شود. می توانید حدس بزنید که چگونه می شود. اما هرکسی که گروه های انقلابی را مطالعه کند به شما خواهد گفت که این واقعی است. یک چالش بزرگ در طول تاریخ جنبش‌های فعال زیرزمینی، آشتی دادن امر سیاسی با امر روانی است. انسان‌ها به روش خاصی سیم‌کشی شده‌اند و تنها کارهای زیادی می‌توانند برای کنترل طبیعت خود انجام دهند.
این فیلم همچنین زمانی که شخصیت‌ها سعی می‌کنند به خود و دیگران توضیح دهند که چه می‌کنند و چرا انجام می‌دهند، نگرش خودآگاهانه ای دارد. یک مکالمه گروهی اولیه (از آن نوع که در دوران پلنگ‌های سیاه و آب‌وهوای زیرزمینی «جلسه رپ» نامیده می‌شد) مقایسه‌های تاریخی را به صورت کلامی درمی‌آورد و تروریسم پس از 11 سپتامبر، ایالات متحده را لمس می‌کند. جنبش حقوق مدنی (در تقابل مارتین لوتر کینگ با معاصران غیر صلح طلب) و حتی عیسی مسیح. این یک صحنه عالی است زیرا با تمام تمرکز و شور و شوقشان، این افراد ده سال قبل در مدرسه راهنمایی بودند و هنوز هم عناصر کمیاب از دوران نوجوانی دارند.
فیلم کنش‌های درونی و فکری را به گونه‌ای جایگزین می‌کند که هیجان‌های ساده را با چیزی جاه‌طلبانه‌تر عوض می‌کند، هرچند گاهی اوقات به قیمت شتاب، اغلب ناگهان به یک صحنه اکشن طولانی و پرتنش تبدیل می‌شود تا کمی از تاریخ یک شخصیت را به شما ارائه دهد.
فلاش‌بک‌ها همیشه کوتاه هستند، اما لحظاتی وجود دارد که می‌توانید فیلمی حتی مؤثرتر، هرچند سنتی‌تر را تصور کنید که کاملاً اکشن محور است. (با انصاف، عاقلانه بود که تاریخچه ها را با نشان دادن کاراکترها در حال انجام کارها به جای اینکه آنها در هر صحنه دیگری با سرفه از نمایش های ناخوشایند بیرون بیایند، پر کنیم.) ساختار فیلم دزدی دقیقاً آنچه را که باید اتفاق بیفتد، نشان می دهد، سپس نشان می دهد که چگونه زمانی که مثلاً یک پهپاد نقشه برداری بالای سر پرواز می کند یا چند بازرس دارایی شرکت نفت مسلح حضور پیدا می کنند، گروه خود را وفق می دهد (یا نمی تواند سازگار شود). خرابی‌ها، تصادف‌ها و جراحات وجود دارد، و در پایان، همه با اخطار ایندیانا جونز زندگی می‌کنند، “من فقط دارم این موضوع را درست می‌کنم.”
دو تا از تاثیرات آشکارتر عبارتند از “دزد” مایکل مان که با یک دزدی در حال پیشرفت آغاز می شود و “جادوگر” اثر ویلیام فریدکین، بازسازی تریلر کلاسیک فرانسوی “The Wages of Fear” درباره چهار مرد با پیشینه های بسیار متفاوت که می آیند. برای کمک به خاموش کردن آتش سوزی چاه نفت، با هم یک کامیون دینامیت را بر روی یک پل چوبی چروکیده برانند. هر دو فیلم، شاید تصادفی نباشند، دارای امتیازی از Tangerine Dream هستند که برای مدتی قفلی در ساخت فیلم‌های هیجان‌انگیز مدرن درباره افراد ناامید داشت. این فیلم از ابتدا تا انتها نارنگی رویایی است. سبک، داستان و سیاست به زیبایی در هم تنیده شده اند.
نتیجه، فیلمسازی با مهارت فنی و با اطمینان چشمگیر را به موضوع معاصر به شیوه ای فزاینده نادر در سینمای تجاری آمریکا ترکیب می کند. فیلم گلدهابر این گونه شخصیت‌ها را راحت به تصویر می‌کشد که به مخاطب اجازه می‌دهد درباره آنها تصمیم بگیرد. از اینکه ظاهراً عقاید آنها را تأیید کند نمی ترسد.
