رهایم کن، سریالی غیر آپارتمانی، در فضای باز روستایی و روایتگر داستانی مربوط به نیم‌قرن قبل است. در این پست به نقد و بررسی سریال رهایم کن می پردازیم.
نقد و بررسی سریال رهایم کن
ترکیب همین پارامترها سختی کار شهرام شاه حسینی را در جدیدترین اثرش نشان می‌دهد. سریال حول محور خانواده می‌چرخد و انعکاس‌دهنده روابط افراد یک خانواده در قالب پدرانگی، برادرنگی و حتی خواهرانگی در زمانی است که به دختران چندان اهمیت نمی‌دادند. اما محور بودن خانواده باعث نمی‌شود تا قصه‌ها در محیط بسته خانه رخ دهد و مردم و بیرون را به حاشیه ببرد.
اتفاقاً در رهایم کن، این مردم هستند که اهمیت زیادی دارند. در اغلب سریال‌ها حتی در سریال پرطرفدار این روزهای دنیا یعنی کین، مردم را نمی‌بینیم، مردم، توده‌ای گنگ و نامفهوم در حاشیه‌اند ولی در رهایم کن، مردم حضوری قوی و موثر دارند؛ کارگران معدن، خانواده‌هایشان، همسایه‌ها، ساکنان روستا و… شخصیت دارند، قصه‌هایی را پیش می‌برند و با روستایی، محصور و گنگ و دکوری طرف نیستیم. وجود تک تک افراد مثل خود قهرمانان اصلی برای مخاطب مهم است چنانچه همین افراد برای قهرمانان سریال هم مهم هستند و از قضا همین اهمیت دادن به مردم، حرف آنها و… است که برای حاتم و افراد خانه، چالش ایجاد می‌کند. اگر چه ما زندگی یک «خان» را می‌بینیم اما شاهد تأثیرپذیری او از محیط بیرونی‌اش هستیم.
خان سریال رهایم کن، قواعد کلاسیک تحمیلی و سنتی نمایش خان ظالم زورگو را کنار گذاشته و خانی را پیش روی مخاطب قرار داده که واقعاً در حال زندگی روزمره با خوبی‌ها و بدی‌هایش است تا بهتر در معرض قضاوت قرار بگیرد. خانی که چشمش به حرف مردم زیر دست است و انظار عمومی برایش اهمیت دارد و همین اهمیت دادن به حرف مردم، خانه و خانواده‌اش را به بحران کشانده و نمی‌داند چطور باید خانواده‌ای که مادر در آن حضور ندارد را سامان دهد. خانی که خانه‌ای به ظاهر پابرجا از منظر بیرونی ولی در داخل، متزلزل و شکننده دارد. شهرام شاه حسینی با تسلط کامل به چنین فضایی، رهایم کن را ساخته است. قصه و مخاطبش را می‌شناسد و بلد است از ستاره‌ها چطور استفاده کند چنانچه این تخصص را در کار قبلی‌اش، می‌خواهم زنده بمانم دیدیم.
او علاوه بر ستارگان به بازیگری مثل مونا احمدی، میدان داده و شاید نقطه طلایی بازی گرفتنش، بازی دادن به یک نوجوان سندرم دان در جایگاهی مهم باشد که مخاطبان را حتی در عالم بیرون قصه درگیر این اتفاق کرده است.
قاب‌بندی‌های زیبای رهایم کن، طراحی صحنه و لباس دقیق، کار را بیشتر به رخ می‌کشد که مجدداً گواهی بر متن خوب و چفت بندی مناسب است. با این حال رهایم کن به مانند اکثر سریال‌های شبکه نمایش خانگی و تلویزیونی بعد از شروعی طوفانی، فروکش کرد تا ریتم کند آن، عاشقانه‌ای کشدار بسازد که چندان ضربان قلب را بالا نمی‌برد. شاید اگر سازندگان رهایم کن با بی‌رحمی بیشتری سر میز تدوین می‌نشستند اثری بی‌تکرار با ریتم بهتری را شاهد بودیم.
