در فیلم «Unseen» یوکو اوکومورا، امروز در سینماها قبل از اکران MGM+ در ماه می، امیلی (میدوری فرانسیس) ربوده می‌شود و غریبه‌ای به نام سام (جولین پردی) به امیلی کمک می‌کند از طریق تماس ویدیویی با موبایل از آدم ربای خود فرار کند. فیلم دیده نشده را در ادامه نقد و بررسی کرده ایم.
فرانسیس و پردی علیرغم تضاد ظالمانه شخصیت‌های فرعی کارول (میسی پایل) و چارلی (مایکل پاتریک لین) که در طول فیلم به طرز وحشتناکی آشفته به نظر می‌رسند، بازی‌های متعهدانه‌ای ارائه می‌کنند. اساسا، یک شخصیت ژاپنی-آمریکایی موفق و یک شخصیت ژاپنی-آمریکایی افسرده و فقیر با استالکرهای سفیدپوست آمریکایی روبرو می شوند که تمام هویت آنها بر حق و تمایل به کشتن آنها متمرکز است.
Blumhouse Productions به خاطر فیلم‌های هیجان‌انگیز/ترسناکش مانند «Get Out»، «Paranormal Activity» و اخیراً «M3GAN» شناخته می‌شود. این آخرین ورودی کم‌هزینه را می‌توان در زیر ژانرهای آنها «the horror of whiteness» یا «the horror of Karens and Connors» دسته‌بندی کرد. علیرغم لذت بردن از دیدن شخصیت های سرکوب شده در نهایت، پوچ بودن همه اینها تماشای فیلم را دردناک می کند. در حالی که امیلی غل و زنجیر شده توسط دوست پسر سابقش چارلی که فریاد می‌زند «sing for me برای من بخوان» خفه می‌شود و مورد تنبیه قرار می‌گیرد، ما پرسیدیم که آیا این «warm welcome استقبال گرم» در ماه تاریخ زنان بود که به دنبالش بودیم.
جنبه آینده‌نگر یک تماس ویدیویی که هر دو شخصیت را نجات می‌دهد، قلاب و بینش فیلم است، اما یک طرح نسبتاً عمومی و ناسازگار را با مسائل کلیدی پراکنده به‌جای شخصیت‌ها پنهان می‌کند. این مهیج بقای عمومی و زائد پر است از آمریکایی‌گرایی‌های ترسناک مانند «rednecks ردنک‌ها» و ماشین‌های لجن‌دار ناکارآمد، اما هیچ چیز باعث ایجاد هیجان، بینش یا حتی خنده نمی‌شود. « Eat all the Williams Sonoma cheese you want همه پنیر ویلیامز سونوما را که می‌خواهید بخورید» بازگشت ضدکلیماسی سم در یک نقطه است. “Burn It to the Ground” نیکل بک سپس پخش می شود، و ما هرگز آرزوی نتیجه ای بیشتر از این را نداشته ایم. شخصیت‌ها، مجموعه‌ها و پیش فرض باید بسوزند.
در نهایت، مخاطب شاهد غیرقابل اعتماد بودن پلیس آمریکا در نجات شهروندان غیرسفیدپوست و قابل اعتماد بودن آنها برای دستگیری شما به نام نجات یک کارن است. مسئولیت یک کد اخلاقی اساسی بر دوش جوامع آسیایی گذاشته می شود و در مقابل، دوری سفید پوستان آمریکایی را به یکی دیگر از موضوعات ناشناخته فیلم تبدیل می کند.
پراکندگی بین اخلاق انسانی و حفظ سفیدی خشمگین آن تفاوت ظریف یا دوگانگی نیست که مخاطبان واقعاً می خواهند با آن روبرو شوند. مسخره کردن یا تبلیغ کردن واقعیت نیست، اما Blumhouse دوست دارد با این ایده بازی کند، حتی زمانی که واقعاً به چیزی اضافه نمی شود. این فیلم نشان می دهد که به عنوان یک آمریکایی غیر سفید پوست، مهم نیست که یک پزشک موفق باشید یا یک کارگر فقیر پمپ بنزین. سفیدی حاکم است و بی امان است مگر اینکه تلفنی برای برقراری تماس ویدیویی با افراد تصادفی که به طور مبهم شبیه شما هستند داشته باشید.
