سوفی نلیس ظرافت قدرتمندی را به نقش اصلی در فیلم عهد ایرنا وارد می کند و با چشمانش، حضورش، توانایی اش در تغییر رفتار و لحن به سرعت بسته به موقعیت، کارهای زیادی انجام می دهد.
کارگردان لوئیز آرچامبو، داستان واقعی الهام بخش ایرنا گوت اوپدایک، یک زن کاتولیک لهستانی را روایت می کند که جرأت کرد از ده ها یهودی با پناه دادن به آنها در خانه یک فرمانده نازی، جایی که در طول جنگ جهانی دوم به عنوان خانه دار زندگی و کار می کرد، محافظت کند. آرچامبل با کار بر روی فیلمنامه ای از دن گوردون (“طوفان”) که او بر اساس بازی صحنه ای خود ساخته است، تکامل کم گفته اما متقاعد کننده ایرنا را از یک پرستار وارسته و ایده آل گرا در 19 سالگی به یک زن جوان عمل گرا و مدبر نشان می دهد.
ما شاهد توانایی ذاتی او برای فکر کردن روی پاهایش در اوایل زمانی هستیم که پس از بمب گذاری در بیمارستانی که در آن کار می کند به خانه خود در لهستان اشغالی باز می گردد، اما یک افسر اس اس را به جای خانواده اش پیدا می کند. شوخ طبعی او در اینجا به خوبی به او کمک می کند، همانطور که در طول فیلم انجام می دهد، اما به حس عمیق همدلی گره خورده است، بنابراین او از این غریزه برای کمک به دیگران استفاده می نماید تا صرفاً برای بقای خود. نلیس، که نقش نسخه جوان‌تر شخصیت ملانی لینسکی را در «جلیقه زردها» بازی می کند، صراحتی دارد که او را به مجرای گرم و ملایمی به این دنیای دلخراش تبدیل می کند. و همین دوست داشتنی بودن – همراه با این واقعیت که او زیبا و آلمانی به نظر می رسد – است که به ایرینا اجازه می دهد تا در طول جنگ به سرعت در نقش اداره ویلای سرگرد روگمر (دوگری اسکات)، مردی بیهوده و جاه طلب که می خواهد از این مکان برای برگزاری مهمانی های مجلل استفاده کنید.
اما قبل از آن سمت، ایرنا بر عملیات خیاطی چند افسر نازی و منشی های آنها نظارت داشت. «خیاطان» – که همگی یهودی بودند – از طبقات مختلف در لهستان آمده بودند، و او آمد تا با آنها دوست شود و از آنها محافظت کند. صحنه ای که در آن آنها یکی یکی می ایستند، خود را به ایرنا معرفی می کنند و حرفه های سابق خود را – وکیل، شیمیدان، پرستار – نشان می دهند، نمونه ای عالی از این است که چگونه آرچامبل انسانیت آرام را در این محیط هولناک می یابد. ایرنا وقتی متوجه می شود محله یهودی نشین در شرف انحلال است، انتخاب جسورانه ای می کند تا این مردان و زنان را در عمارت وسیع سرگرد، که مسئولیت نظارت بر باز سازی آن را بر عهده دارد، پنهان کند. تماشای او که تمام جزئیات کوچک را از نظر دسترسی، ارتباطات، رزق و روزی و آسایش کشف می کند، به فیلم انرژی محرکه ای می بخشد. آرشامبو اغلب لنز خود را بر روی مکان های غیر منتظره متمرکز می کند – پاهای ایرنا که مکرراً از آشپزخانه بیرون می رود تا برای مردم وحشتناک هدایایی سرو کند یا دست های بازماندگان یهودی در حالی که شمعی را در دایره‌ای در حنوکا می گذرانند.
همان طور که از فیلمی درباره هولوکاست انتظار دارید، فیلم عهد ایرنا چندین لحظه ویرانگر را نیز به نمایش می گذارد. صحنه‌ای که سرنوشت یک نوزاد را در بر می گیرد، به‌ویژه دلخراش است و نشان‌دهنده ظلم اتفاقی یک افسر نازی به‌ویژه است که ماسیج ناوروکی آن را به طرز وحشتناکی بازی می کند. Archambault آن را از نظر استراتژیک قاب بندی می کند، بنابراین گرافیک تکان دهنده ای نیست، اما به وضوح نشان می دهد که چگونه شاهد این کشتار ایرنا را گالوانیزه می کند. امتیاز بسیار پرتعلیق از ماکسیم ناورت و الکساندر استریلیسکی با تهدید دائمی گیر افتادن در این مکان مجلل همراه است.
اما از آنجایی که او شخصیت جذابی است، ای کاش فیلم عهد ایرنا او را با کمی پیچیدگی بیشتر به تصویر می کشید. فیلمنامه گوردون به طور منحصر به فردی او را به عنوان یک زن جوان پر از شجاعت و افتخار به تصویر می کشد، کسی که به طور فزاینده ای مایل به گرفتن تصمیمات دشوار و فداکاری است. صحنه های نلیس با اسکات، با تکامل روابط شخصیت هایشان، با تنش غلیظ می شوند، و عملکرد اسکات جالب تر می گردد، زیرا سرگرد بسیار مسن تر روگمر، آشکارا ناامنی های خود را آشکار می کند. او در اینجا بسیار خوب است، زیرا سایه های بیشتری نشان می دهد.
ایرنا، در مقابل، هر چه بیشتر استقامت کند، پیوسته به عنوان یک چهره تقریباً مقدس عمل می کند. او مهربان و سخت کوش است و هرگز از این حالت منحرف نمی شود. با این حال، این داستان آنقدر ارزشمند است که نمی توانیم به آن نگاه کنیم، و نلیس آنقدر جذاب است که ما نمی خواهیم.
