کوه های “هشت کوه” آلپ ایتالیا و هیمالیا هستند که به همان اندازه زیبا، به همان اندازه ترسناک و خیره کننده هستند. آنها با چشمان دو مرد دیده می شوند که آنها را به خوبی می شناسند، با بالا و پایین رفتن از شیب های تند احساس راحتی می کنند و چالش ها و شادی های زندگی کوهستانی را جذب کرده اند. فیلم هشت کوه را در ادامه بررسی کرده ایم.
“هشت کوه” بر اساس رمان پرفروش پائولو کوگنتی، تقریباً 40 سال را در بر می گیرد و دوستی مادام العمر بین دو فرد به ظاهر بسیار متفاوت را نشان می دهد، مردانی که در کودکی به سرعت با هم دوست شدند و با هم دوست شدند، حتی اگر زندگی، زمان و شرایط، اغلب آنها را از هم جدا می کند. «هشت کوه» به کارگردانی شارلوت واندرمیرش و فلیکس ون گرونینگن، فیلمسازان بلژیکی، آرام و با حوصله کار می کند. عجله نمی کند.
این ممکن است برای برخی از بینندگان ناامید کننده باشد، اما فیلم به دلیل کندی و حوصله اش کار می کند، نه با وجود آن. فیلمی مانند این نیاز به زمان دارد تا بلوک های سازنده رابطه را ایجاد کند و اتاق تنفس لازم را فراهم کند.
«هشت کوه» با ملاقات دو پسر 11 ساله در روستایی دورافتاده در آلپ ایتالیا شروع می شود. پیترو (لوپو باربیرو) بچه‌ای اهل تورین است که مادرش یک خانه تابستانی در کوهستان اجاره کرده است. برونو (کریستیانو ساسلا) با عمه و عمویش زندگی می کند و در مزرعه آنها کار می کند. این دو پسر از دنیای متفاوتی می آیند اما تنها فرزندان روستا هستند. آنها فوراً دوست می شوند، از روی راحتی، بلکه به این دلیل که خود را به فعالیت های مشترک با اعتماد آسانی که اغلب کودکان دارند، می اندازند.
آنها تابستانی ایده آل دارند، در دامنه های شیب دار پرسه می زنند، در یک دریاچه کوهستانی آبی-سبز شنا می کنند، و در یک نقطه، سنگ ها را به داخل رودخانه می کشند تا یک سد موقت بسازند. در پایان تابستان، پیترو به تورین برمی گردد.
برونو عقب می ماند. برونو و پیترو هر تابستان دوباره با هم متحد می شوند و از جایی که متوقف شده بودند ادامه می دهند. گاهی اوقات دوستی هایی که در کودکی شکل می گیرد، اگر خوش شانس باشیم، این گونه است.
فیلم در دوران نوجوانی آنها، زمانی که ارتباط خود را با یکدیگر از دست می‌دهند، می‌گذرد و به بزرگسالی می‌رسد، جایی که پیترو (لوکا مارینلی) و برونو (الساندرو بورگی) دوباره راه خود را به سمت یکدیگر پیدا می‌کنند. در بسیاری از موارد، دوستی آنها تنها چیز پایدار در جریان زندگی است.
برونو در کوهستان ماند. او هرگز نتوانست ترک کند. رویای او این است که مزرعه لبنیات رها شده عمه و عمویش را تصاحب کند، جایی که بتواند پنیر درست کند و زندگی اجدادش را بگذراند. پیترو در مورد سرنوشت خود مطمئن نیست. او سرگردان است. او می نویسد. او منتظر میزهاست. هر تابستان او به کوهستان باز می گردد تا با برونو معاشرت کند. گذر زمان و صدای پیترو، منبع بدیع فیلم را نشان می دهد.
Vandermeersch و Van Groeningen با همکاری فیلمبردار Ruben Impens، حال و هوای متغیر کوه ها، ارتفاعات دلهره آور و دره های سرگیجه آور آنها، قله ها به قله ها، نحوه برخورد سپیده دم به قله کوه ها، شیب تند دامنه هایی را که برونو و پیترو روی آنها دراز کشیده اند را به تصویر می کشند. پشت، تقریباً عمودی، خورشید را جذب می کند. برخی از کوه نوردی واقعی در “هشت کوه” انجام می شود، و برخی از فیلم ها حیرت انگیز است.
مردها به پیاده روی می روند، در مسیرهای بالای آن، پرتگاه هایی که در دو طرف باز می شوند، تعقیب می کنند. برونو در کوهستان راحت است – او نمی‌توانست جای دیگری زندگی کند – و پیترو، که پدر معتاد به کارش واقعاً تنها زمانی زنده می‌شد که به کوهنوردی می‌رفت، به یکی از آن کوله‌پشتی‌های سرگردان تبدیل می‌شود که سیل به تبت می‌آیند.
برخی از عکس‌های واضح از هواپیماهای بدون سرنشین گنجانده شده‌اند، اما به نظر می‌رسد بسیاری از سکانس‌های پیاده‌روی با Steadicams انجام شده‌اند که مردان را در مسیرهای خائنانه دنبال می‌کنند.
Andrea Rauccio به عنوان اپراتور Steadicam ذکر شده است، اما اعتبار برای اپراتورهای دوربین طولانی است و کل خدمه مستحق اعتبار هستند. مواقعی وجود دارد که دوربین آنقدر به عقب است که تنها چیزی که می‌بینید یک گستره سفید است، با یک فرد کوچک که بر روی برف کور می‌رود. شاید کلیشه ای باشد که بگوییم کوه ها سومین شخصیت اصلی فیلم هستند، اما این حقیقت است.
کوه ها مهم هستند. زمان داده شده است تا به ما اجازه دهد جو را غوطه ور کنیم و در آب و هوای مختلف، در هنگام سحر، غروب، زمستان و تابستان، شیب های آشنا را بشناسیم. موسیقی آهنگساز سوئدی دانیل نورگرن کمک بزرگی است. موسیقی تقریباً در سرتاسر پخش می‌شود، گاهی اوقات یک نت بلند بلند، با سازهای کوبه‌ای خفه‌شده در زیر، که احساس تنهایی و وهم‌آوری ایجاد می‌کند.
آهنگ هایی نیز وجود دارد که برای هموار کردن گذر زمان استفاده می شود. فیلم به صورت تجمعی کار می کند. در مواردی تضاد وجود دارد، اما این نیروی محرکه نیست. دوستی های مادام العمر از پستی و بلندی های شدید تشکیل نشده اند. آنها متشکل از زمان صرف شده، مراقب بودن و اندیشیدن نسبت به دوست خود و اطمینان از برقراری ارتباط، حتی با فاصله بین آنها هستند.
دوستی واقعی به نظر می رسد، و این بسیار مهم است. فیلم بدون آن کار نمی کند. اعماق وجود دارد که باید لوله کشی شود و فیلم برای این کار زمان می برد. روابط با والدین، زنان، مسائل مالی و سؤالات بزرگی مانند: با زندگی خود چه کنم؟ آیا من در راه درست هستم؟ «هشت کوه» یادآور این است که چقدر نادر است که فیلمی در مورد دوستی مردانه ببینیم که شامل جنایت یا هذیان‌های خماری نمی‌شود.
برخی افراد دایره دوستان گسترده ای دارند. دیگران فقط یک دوست خوب دارند، دوستی که نمی توانی با او پنهان شوی، دوستی که با او همیشه آسان است: حتی دعوا هم رابطه را تهدید نمی کند. شاید یک دوستی مانند این باید از کودکی شروع شود، قبل از اینکه بهتر بدانید قبل از اینکه به افرادی که سعی در “دامپزشکی” آنها را دارند نگاه کنید.
بچه ها به هم می گویند: “می خواهی بازی کنیم؟” بدون هیچ کلمه دیگری لازم است اگر برونو و پیترو برای اولین بار به عنوان مردان بزرگسال همدیگر را ملاقات می کردند، ممکن بود این اتفاق نمی افتاد. ما بسته می شویم، در مسیر خود قرار می گیریم و نسبت به دیگران محتاط می شویم.
“هشت کوه” و تقدیم آن به ریتم های آهسته دوستی برونو و پیترو، آخرین سطرهای معروف شعر ویلیام باتلر ییتس را به یاد می آورد که گالری شهرداری بازبینی شد:
بیندیش که جلال انسان از کجا شروع می شود و به کجا ختم می شود
و بگو افتخار من این بود که چنین دوستانی داشتم.
