فیلم «A Little White Lie» به نویسندگی و کارگردانی مایکل مارن، در گوشه ای کمدی از دنیای ادبی اتفاق می‌افتد که در آن مردی موفق می‌شود همه اطرافیانش را گول بزند که او فردی منزوی است. فیلم یک دروغ سفید کوچک را در ادامه بررسی کرده ایم.
البته او نویسنده شگفت انگیز یک کتاب بسیار مشهور و بحث برانگیز است. اما بزرگترین ایراد فیلم، از این قهرمان فریبکار ناشی نمی‌شود، بلکه فیلمنامه و کارگردانی آشفته ای که یک پیش فرض سرگرم کننده را از بین می‌برد، و بازی بیتفاوت A-listers در جستجوی هدفی غیر از انجام تعهدات قراردادی.
در نقش اول مایکل شانون، یکی از بزرگترین بازیگران آمریکایی که امروزه با نگاهی تیز و چهره ای متمایز و زاویه دار کار می‌کند، او می‌داند که چگونه خم شود و نرمش کند تا جلوه ای ترسناک و قدرتمند داشته باشد. با این حال، در اینجا، شانون به عنوان نویسنده سی آر شرایور، یا به عبارت دقیق تر، شریور که چیزی جز نام خانوادگی ندارد، گم شده است. بخشی از دلهره شانون احتمالا به دلیل طراحی است – بالاخره، شخصیت او یک کارکشته نیویورکی است و نه نابغه مرموزی که تظاهر می‌کند که یک کتاب بحث برانگیز را ارائه کرده است. اما تمایل شانون در اینجا بیش از آنکه هدفمند باشد، آشکار است. او خطوط خود را به آرامی و از راه دور ارائه می‌کند، اغلب گویا در حال تفکر است که چگونه و چرا در این فیلم قرار گرفت.
با این حال، زمانی که شرایور خوش شانس دعوت نامه ای از یک جشنواره ادبی به نام آچرون را می‌پذیرد، مشخص می‌شود که موسسه ای او را اشتباه گرفته است. این ماجرا توسط سیمون کلیری (کیت هادسون)، استاد و نویسنده ای برگزار می‌شود که معتقد است امتیاز بزرگی به دست آورده و شکاکان دانشگاهش را متقاعد می‌کند جشنواره ای که زمانی مربوط به آنها بود، هنوز ادامه دارد. ارزش تلاش و دلارهای گرانبهای آنها را دارد. تمرین کاملاً قابل پیش بینی است – شرایور قلابی سعی می‌کند تا جایی که می‌تواند با هم ترکیب شود، از یک بحث روشنفکری به مهمانی دعوت می‌شود، همه در برنامه‌ای که به نوعی از خواندنش امتناع می‌کند، یادداشت شده است. اما او در کنار افرادی مانند کلیری، نویسنده خوش شانس واسرمن (دان جانسون)، یک سوپر طرفدار به نام دلتا (داواین جوی)، یک روزنامه نگار فضول (بنجامین کینگ)(می‌دانم اصلا منطقی به نظر نمی‌رسد) و استاد دیگری با بازی M. Emmet Walsh. همه این فرارها قرار است خنده دار باشد. اما طنز فیلم هرگز به پایان نمی‌رسد.
یکی از مسائل متعدد «A Little White Lie» – برگرفته از رمان شرایور کریس بلدن – ناتوانی فیلم در تعریف اینکه چرا شرایور در وهله اول با یک کتاب تا این حد مشهور شده است، می‌باشد. در طول یک جلسه پرسش و پاسخ با نویسنده فمینیست آجا نائومی کینگ، بلیت براون، این سوال را می‌پرسد – به نظر می‌رسد بسیاری از مخاطبان، همراه با خود براون، شرایور را نویسنده ای جنسیت گرا با کتابی توهین آمیز می‌دانند. پس چرا آکرون او را دعوت می‌کند اگر اثر او در آن حد خوب نیست؟ اگر The Goat Time مشکل ساز است، چرا کلیری لیبرال فکر می‌کند که هنوز اینقدر در مورد او بسیار خوب فکر می‌کند؟ اما قبل از اینکه بتوانیم به این سؤالات فکر کنیم، فیلم با ناپدید شدن براون و تبدیل شدن شرایور به مظنون اصلی تحقیقات کارآگاه کارپاس (جیمی سیمپسون) تغییر می‌کند.
یکی دیگر از بررسی های نادقیق در «A Little White Lie» موضع فیلم در مورد پرمدعای بودن دنیای ادبی و سندرم ریشه‌دار فریبنده ای است که همه سازندگان در یک نقطه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. با چنین داستان ضعیفی و کاراکترهای غیر واقعی، هر کسی حدس می‌زند که مارن در مورد چنین تحقیقات بلندپروازانه‌ای چه می‌خواهد بگوید. کمک نکردن به مسائل، برخی از انتخاب های رایج او هستند: تکان دهنده ترین چیز در مورد ظاهر شدن شانون دوم برای نمایش صدای شرایور این است که این ایده چقدر پیش پا افتاده است. همچنین موسیقی بی‌پایان الکس وورمن در جستجوی بی‌پایان – ضرب آهنگ جازی که نه با لحن فیلم هماهنگ می‌شود و نه آن را بالا می‌برد – و ظاهر فوق العاده شفاف فیلم، به آدم یادآوری می‌کند که حتی یک اپیزود تلویزیونی متوسط این روزها بیشتر حس سینمایی را نشان می‌دهد. اگر می‌توانستیم حداقل ریشه های عاشقانه بین شخصیت های هادسون و شانون را داشته باشیم، یک چیز بود – اما با ارائه بازی های بیتفاوت هر دو بازیگر، این مسئله هرگز اتفاق نمی‌افتد.
