نقد و بررسی فیلم جایی در کوئینز

فیلم جایی در کوئینز ساخته ری رومانو، فیلمی غیرعادی است که در دنیای واقعی اتفاق می‌افتد، درباره پدری که آنقدر وسواس دارد که پسر ستاره‌اش با بورسیه بسکتبال به دانشگاه می‌رود که در محل کارش خراب می‌شود، در بحران میانسالی خود در خواب راه می رود و خانواده اش را از خود دور می کند. یک نوع بیننده وجود دارد که چنین توصیفی را می‌خواند و فکر می‌کند: «این یک تجربه بسیار ناخوشایند به نظر می‌رسد» و دیگری که آن را می‌خواند و می‌گوید «مه» و سومی می‌گوید «نوع فیلم من».متأسفانه، تصور اینکه فردی که با هر یک از آن گروه‌ها همذات پنداری می‌کند سخت است که فیلم جایی در کوئینز را از صمیم قلب در آغوش بکشد، زیرا چگونه نقاط قوت خود را درک نمی‌کند و تمایل تماشاگران برای رفتن به مکان‌های غیرمنتظره را دست‌کم می‌گیرد، اگر بازیگر مشهوری مانند ری رومانو برای گرفتن دستان آن‌ها آنجا باشد.

رومانو که با مارک استگمان فیلمنامه را نوشته است، در نقش لئو روسو بازی می کند. لئو یک شوهر و پدر پنجاه ساله اهل کوئینز است که در یک شرکت خانه سازی متعلق به خانواده کار می کند که توسط پدرش تأسیس شده است (تونی لوبیانکو، یکی از بسیاری از بازیگران شخصیت ساحل شرقی که نمی توان از دست داد در گروه بازیگران فیلم). او و همسرش آنجلا (لوری متکالف) به پسرشان “استیک” (جاکوب وارد) افتخار می کنند زیرا او یک ستاره بسکتبال دبیرستانی است که به نظر می رسد در مسیر گرفتن بورسیه ورزشی کالج است. به نظر می‌رسد حتی پدر استیکز هم می‌داند که او به اندازه کافی جادوگر در زمین نیست تا به NBA برود. اما رفتن به کالج با بورسیه بسکتبال برای بسیاری از مردم یک فانتزی است که به ندرت به دست می آید و به نظر می رسد لئو حتی بیشتر از استیک آن را می خواهد.

فاجعه نه فقط برای خانواده بلکه برای فیلم در آن نهفته است. استیکز والدینش را به دوست دخترش دنی (سدی استنلی) معرفی می کند که هفته هاست مخفیانه با او قرار می گیرد و به زودی از او جدا می شود تا از جدایی اجتناب ناپذیر طولانی و آهسته جنگ سرد جلوگیری کند که او می داند پس از جدایی آنها به دنبال خواهد داشت. برای جدا کردن کالج ها استیکز وارد یک چرخش می شود که چشم انداز بسکتبال او را به خطر می اندازد، و لئو با تدبیر پاسخ می دهد تا دنی را متقاعد کند که با او بازگردد و به او کمک کند بورس تحصیلی بگیرد.

نه تنها این محور داستانی ناخوشایند و عجیب است، بلکه به نظر می رسد فیلم نیز به طور کامل ظالمانه و عجیب بودن را تشخیص نمی دهد. و همانطور که این خط داستانی را دنبال می کند، فیلم را به چیزی شبیه به یک اپیزود فوق العاده و سنگین «همه ریموند را دوست دارند» تبدیل می کند، با رومانو که انرژی مشابهی از کیسه غمگین کم نور را به جریان می اندازد، هرگز به طور کامل متوجه فاجعه ای که بر سر خود می آورد، نمی شود. جهان دیگری وجود دارد که در آن فیلم دندان‌های خود را در روان‌شناسی لئو فرو برده و به یک کمدی ترسناک بزرگ درباره یک شیاد وسواس تبدیل شده است، مانند چیزی که آلبرت بروکس یا بن استیلر ممکن است زمانی در آن بازی کرده باشند. اما این جهانی نیست که ما در آن زندگی می‌کنیم. در این یکی، بحران میانسالی لئو در صحنه‌هایی از او پخش می‌شود که او پدر و برادرش (که همچنین همکارانش هستند) را ناامید می‌کند، و مکرراً با دنی چانه‌زنی می‌کند تا در برنامه‌اش کمک کند (کاهش درخواست از او فقط باعث می‌شود استیک فکر کند فرصتی برای وصلت مجدد وجود دارد. ) و به نظر می رسد تا مرز خیانت به همسرش با یک زن تنها و لاستیک در یکی از کارگاه های ساختمانی خانواده.

در حالی که ما در حال تماشای لئو هستیم که سگ در حال دست و پا زدن از درون یک گودال کود است که خودش تماماً آن را پر کرده بود، داستان بسیار جالب‌تر و تازه‌تری در پس‌زمینه اتفاق می‌افتد در مورد یک بسکتبالیست متوسطه با استعداد که کشف می‌کند، در حالی که برای اولین بار رنج می‌کشد. رابطه جدی، این که او از نوشتن در مورد آنچه می گذرد لذت می برد و استعداد خاصی در شعر دارد. به اعتبار خود، فیلم می بیند که یک داستان خوب در چند بچه نجیب وجود دارد که قرار نیست با هم باشند و نقشی که بحران در متقاعد کردن یکی از بچه ها بازی می کند تا نگاهی طولانی به خودش بیندازد و بپرسد. آیا آنچه او واقعاً از زندگی می خواهد این است که با خیالات پدرش زندگی کند. اما خیلی کم است، خیلی دیر.

در ظاهر هیچ چیز قابل توجهی در مورد این فیلم وجود ندارد، اما زمانی که به طرح داستان فکر می کنید و اینکه چقدر لحن میانی بخش با آنچه قبل و بعد از آن است در تضاد است، به طرز باورنکردنی عجیب به نظر می رسد. رومانو به طور بالقوه کارگردان بسیار خوبی برای کمدی و درام واقعی دنیای واقعی است. فیلم جایی در کوئینز به‌عنوان یک داستان خانوادگی قومیتی در اندازه واقعی ساحل شرقی با لبه‌های سخت و قلبی فراوان شروع می‌شود، داستانی که شبکه مخاطبان خود را تا حد امکان گسترده‌تر نشان می‌دهد بدون اینکه شخصیت‌ها نادرست باشند. شما در اوایل داستان به خوبی متوجه افرادی می شوید که آنها چه کسانی هستند، و بعد از آن، به دنبال موقعیت هایی هستید که می تواند در هر یک از آنها بدترین اتفاقات را به همراه داشته باشد، همانطور که ممکن است با اعضای خانواده خود انجام دهید.

به نظر می‌رسد رومانو در مورد معنای نماها، در کنار هم یا ترکیب با نماهای دیگر، چندان فکر نکرده است که این فیلم را به یک تجربه بصری و روایی تبدیل می‌کند. اما او یک رابطه طبیعی با بازیگران، به علاوه سلیقه خوب دارد. به نظر می رسد که او می داند چگونه به اجراکنندگان فشار بیاورد تا محدودیت های خود را پشت سر بگذارند، اما نه خیلی دور. شخصیت ها بزرگ هستند، اما اجراها آنها را بیش از حد متورم نمی کند.

رومانو همچنین به نظر می‌رسد که غریزه یک کمدین کمدین کمدی کهنه‌کار را دارد تا یک شوخی یا یک لحظه ناخوشایند را زمان‌بندی کند تا آن‌قدرها مثل پاپ اتفاق نیفتد. شام‌های خانوادگی، به‌ویژه، هسته‌ای از بی‌ثباتی دارند که به‌طور واقعی هیجان‌انگیز و ناخوشایند است. شما هرگز نمی دانید چه زمانی یک نفر به شخص دیگری خیلی سخت سوزن می زند و باعث می شود طرف مقابل وارد یک جنجال وحشیانه شود که باعث می شود نسل بزرگتر گوش های خود را بپوشاند و از خود عبور کند.

یک فیلم خوب در رومانو فیلمساز داستانی وجود دارد، اما این نیست. او خاص بودن فیلم خودش را اشتباه می‌فهمد، همان‌طور که لئو ویژگی استیک را اشتباه می‌فهمد.