فیلم Sisu در سال ۲۰۲۲ بسیاری از مخاطبان را شگفت‌زده کرد. این اکشن جنگ جهانی دوم به کارگردانی یالماری هلاندر با بازی یورما توممیلا در نقش «آتامی کورپی» – یک جوینده طلای فنلاندی و فرمانده سابق ارتش – روایتگر رویارویی او با گروهی از نازی‌ها بود که در روزهای پایانی جنگ جهانی دوم در حال عقب‌نشینی و اجرای سیاست زمین سوخته بودند. نازی‌ها طلای آتامی را دزدیدند، و او در سفری خونین و پرهیجان برای پس گرفتن آن، موجی از خشونت و مرگ به راه انداخت.
موفقیت Sisu به‌قدری غیرمنتظره بود که بسیاری آن را در سطح مجموعه John Wick دانستند: صحنه‌های اکشن خیره‌کننده، شمار بالای کشته‌ها، و حتی همراهی یک سگ بامزه. حالا دنباله‌ی آن با نام Sisu: Road to Revenge این مسیر را ادامه داده و با افزودن خشونت کمیک‌گونه، انفجارهای عظیم‌تر و ضدقهرمانی تازه، یک تجربه‌ی خونین و پرهیجان دیگر خلق کرده است. در این پست از اول نیوز به نقد و بررسی فیلم Sisu: Road to Revenge می پردازیم.
نقد و بررسی فیلم Sisu: Road to Revenge: بازگشت به جهنم سرخ
درست مانند فیلم نخست که هدف اصلی آتامی پس گرفتن طلایش بود، در این قسمت او مأموریتی شخصی‌تر دارد. کورپی این بار به قلمرو شوروی بازمی‌گردد تا باقی‌مانده خانه و خاطرات خانواده‌اش را از آن‌جا خارج کند و به خاک فنلاند برساند. این سفر برای او به‌شدت شخصی است، چرا که خانواده‌اش به دست یک افسر سادیست شوروی به نام ایگور دراگانوف (با بازی استفن لنگ) کشته شده‌اند.
پیش از وقایع فیلم اول، کورپی در واکنشی خونین ۳۰۰ سرباز ارتش سرخ را قتل‌عام کرد و همین باعث شد دراگانوف به سیبری تبعید شود. حالا که کورپی دوباره پا به خاک شوروی گذاشته، مقامات شوروی دراگانوف را آزاد می‌کنند تا این “نیروی توقف‌ناپذیر” را برای همیشه نابود کند. اما تجربه نشان داده دخالت در مسیر آتامی کورپی همیشه انتخابی اشتباه است.
افزایش خشونت، افزایش هیجان
فیلم‌های Sisu ذاتاً جشنواره‌ای از افراط در سینما هستند. همان‌طور که در فیلم اول گفته می‌شد: «کورپی نامیرا نیست، فقط نمی‌خواهد بمیرد.»
او بار دیگر در این قسمت با موجی از دشمنان مواجه می‌شود که هر کدام با روش‌های عجیب و مرگبار به سراغش می‌آیند و او هم به همان اندازه نامحتمل و شگفت‌انگیز از پسشان برمی‌آید. روایت این دنباله ساده‌تر و خطی‌تر از قبل است: یک سفر مستقیم برای بردن خانه‌اش به وطن، مسیری که با انفجارها، خونریزی و موانع مرگبار پر شده است.
فیلم Sisu: Road to Revenge در مقایسه با قسمت اول، بزرگ‌تر و خونین‌تر است؛ صحنه‌های نبرد گسترده‌ترند، جراحات کورپی شدیدتر می‌شوند، و دشمنی که مقابل او قرار می‌گیرد تقریباً هم‌قدرت اوست.
بازی‌ها: دو قطب مرگ و بقا
یورما توممیلا در نقش آتامی کورپی یک بار دیگر قدرت شگفت‌انگیزی از بازیگری بدون دیالوگ را به نمایش می‌گذارد. او تقریباً تمام فیلم را در سکوت می‌گذراند، اما با حالات چهره و حرکات بدنش شخصیتی باورپذیر، ترسناک و در عین حال جذاب خلق می‌کند.
در مقابل، استفن لنگ – شناخته‌شده از فیلم‌هایی مثل Avatar و Don’t Breathe – حضوری پرهیبت و شیطانی دارد. تقابل او با توممیلا یادآور دو نیروی متضاد است: یک کوه از سادیسم در برابر انسانی که صرفاً با اراده‌اش زنده می‌ماند. این دو بازیگر تعادلی کامل از ویرانی و خونریزی را به تصویر می‌کشند.
جمع‌بندی: خون، آتش و بی‌رحمی ادامه دارد
در نهایت، Sisu: Road to Revenge یک دنباله شایسته و پرهیجان است. حضور قدرتمند یورما توممیلا و ضدقهرمانی بی‌رحم از استفن لنگ، فیلم را به اثری مملو از تنش و خشونت تماشایی تبدیل کرده است. هرچند داستان آن غافلگیری‌های کمتری نسبت به قسمت اول دارد، اما صحنه‌های اکشن عظیم‌تر، طنز تلخ و خشونت اغراق‌آمیز آن باعث می‌شود تجربه‌ای فراموش‌نشدنی برای دوستداران اکشن باشد.
یالماری هلاندر در این دنباله نشان می‌دهد که قصد ندارد شدت خون و خشونت مجموعه Sisu را کاهش دهد – و همین موضوع بزرگ‌ترین نقطه قوت فیلم است.
نقاط قوت
-
بازی درخشان یورما توممیلا بدون نیاز به دیالوگ.
-
حضور پرهیبت استفن لنگ به‌عنوان ضدقهرمان.
-
صحنه‌های اکشن پرجزئیات، خلاقانه و با فیلمبرداری چشمگیر.
-
خشونت اغراق‌آمیز که همزمان شوکه‌کننده و سرگرم‌کننده است.
نقاط ضعف
-
شرورهای شوروی جذابیت کمتری از نازی‌های قسمت اول دارند.
-
خط داستانی قابل پیش‌بینی‌تر و کمتر غافلگیرکننده.
📅 تاریخ اکران: ۲۲ اکتبر ۲۰۲۵
🎬 مدت زمان: ۸۸ دقیقه
👤 کارگردان: یالماری هلاندر
✍️ فیلمنامه: یالماری هلاندر
🎥 تهیه‌کننده: پتری یوکیرانتا
