ماه گذشته، یکی از غافلگیر کننده ترین نامزد های اسکار، «خانه ای ساخته شده از خراش ها» بود، فیلمی که در بخش بهترین مستند از رقبای قدرتمندی پیشی گرفت و امروز یک VOD و اکران محدود در سینما دریافت می کند. هر کس آن را دید نباید زیاد تعجب کند. در دسترس، متحرک و به طرز غم انگیزی به موقع است. بررسی فیلم خانه ای ساخته شده از تراشه ها را در ادامه بخوانید.
فیلمبرداری شده در یتیم خانه ای در شرق اوکراین قبل از شروع جنگ در فوریه سال گذشته در آنجا، سخت است که فکر کنیم این بخش از جهان در 12 ماه گذشته چقدر تخریب شده است. الان این بچه ها و مراقبانشان کجا هستند؟ در حالی که کارگردان سیمون لرنگ ویلمونت و تیمش نمی توانستند تصور کنند که به زودی در این بخش از جهان چه اتفاقی می افتد، آنها تأثیر چرخه های خشونت و تروما را به تصویر می کشند، که مطمئناً برای نسل ها به شکستگی های این منظره کمک می کند. فیلم ویلمونت گاهی به بهره برداری احساسی می رسد، اما لحظات خامی که او در این مکان ثبت می کند، گواهی بر اعتمادی است که او به وضوح با همه در آنجا ایجاد کرده است – و این توانایی در گرفتن حقیقت بدون دخالت یا ساخت، به فیلم او قدرت احساسی غیرقابل انکاری می دهد.
“خانه ای ساخته شده از تراشه ها” در لیسیچانسک، یک مرکز در اوکراین که در آن والدین می توانند کودکان را تا نه ماه رها کنند و در آن مرحله آنها را در سیستم پرورشی قرار دهند، آشکار می شود. ایده این است که این مکانی است برای بچه ها در حالی که بزرگسالان با چیز هایی سر و کار دارند که هیچ کودکی نباید آنها را تحمل کند، مانند اعتیاد به الکل یا سوء استفاده. مشکل این است که این شیاطین اغلب بیش از 9 ماه طول می کشد، و گاهی اوقات والدین به سادگی برای فرزندان خود برنمی گردند و به حدی تسلیم اعتیاد می شوند که وضعیت والدین آنها را تغییر می دهد.
بچه هایی که ویلمونت دنبال می کند بیشتر از آنچه فکر می کنید از موقعیت های خود آگاه هستند. بچه ها بسیار مراقب تر از آن چیزی هستند که بزرگسالان فکر می کنند، و شنیدن آنها با احتیاط درباره زندگی شان در خانه صحبت می کنند و می بینیم که چگونه با دلتنگی، آسیب های روحی و ترس دست و پنجه نرم می کنند، جذاب است. آنها اغلب به یکدیگر، یا بزرگسالان، به ویژه پسران، سرزنش می کنند – یکی بازوی خود را بریده و از یک نشانگر برای تخریب این مرکز استفاده می کند. و ویلمونت در را باز می کند که چقدر موقعیت هایی مانند این در بین نسل ها فرو می ریزد. یک مددکار اجتماعی که از دیدن مادرانی که در لیسیچانسک کودک بودند، می‌گوید: او از آنچه در دوران کودکی اش می دید کپی می کند.
ویلمونت مراقب است که در بدبختی غوطه ور نشود و به این نکته اشاره می کند که چقدر این کودکان در زندگی روزمره خود لذت می برند. وقتی دختری از اینکه نمی تواند به مادر الکلی اش برسد دلش می سوزد بسیار تکان دهنده است، اما در صحنه زیر چیزی قوی تر وجود دارد که در آن او در سالنی با دوستش با حباب ها بازی می کند. بچه ها باید بچه باشند آنها باید با هم بخندند. آنها نیاز به لبخند زدن دارند. دیدن آن حتی در حین غم و اندوه مداوم، جایی است که «Splinters» بیشترین قدرت خود را می گیرد. و بسیار غم انگیز است که چگونه بازی از زمان فیلمبرداری فیلم به کالایی حتی نادرتر در کشور اوکراین تبدیل شده است.
مواقعی وجود دارد که ویلمونت می توانست چند ثانیه زودتر دور شود، اما این احتمالاً همان پدر و مادر محافظی در من است که می خواست دوربین را خاموش کند و فضای آنها را به این بزرگسالان جوان بدهد. مستند سازی آسیب های دوران کودکی در یک فیلم راه دشواری است زیرا یک کودک تنها می تواند آنقدر تایید کند که اکنون برای همیشه بخشی از تاریخ فیلم باشد و این مستند از نظر فرم آنقدر لاغر است که گاهی اوقات بیش از حد به آن وابسته است. احساس خصوصی اما ویلمونت به اندازه فیلمسازان دیگر از این خط عبور نمی کند، و ممکن است کسی استدلال کند که این گواهی بر این است که این بچه ها چقدر به او اعتماد داشتند که اجازه دادند چنین لحظات خصوصی عمومی شود.
ویلمونت مراقب است که با موسیقی زیاد یا کلوزآپ های بیش از حد اشک به این اعتماد خیانت نکند – اگرچه تعداد زیادی از آنها وجود دارند که این فیلم را به یکی از فیلم های طاقت فرساتر در مدت زمان طولانی تبدیل می کنند. درعوض، او بیشترین مسافت پیموده شده خود را از مشاهدات صرف می کند، چه گرفتن یک مرد جوان مشکل دار در حال خندیدن با دوستانش یا قاب کردن نور پشت دو بچه که پشت پرده بازی می کنند. هر بچه ای بازی می کند. گاهی اوقات حتی اگر بدانند که در هنگام انجام این کار، یک ترکش دریافت خواهند کرد.
این مستند تاثیر گذار را در VOD و در سینما ها همین امروز می توانید تماشا کنید.
