اولریش سیدل، فیلمساز اتریشی، یکی از بهترین کارگردانان هنرپیشه جهان است، و او در «ریمینی» به نوعی به اوج خود نزدیک می شود، فیلمی به طرز عجیبی خنده دار و اغلب تأثیرگذار درباره افرادی که علیرغم تجربه زندگی ناامیدی برای رسیدن به خوشبختی تلاش می کنند. بررسی فیلم ریمینی را بخوانید.
فیلم ریمینی در شهر ساحلی عنوان – یک “شهر تعطیلات” که در زمستان غمگین شده است – روی ریچی براوو (مایکل توماس)، خواننده مشهور پاپ تمرکز دارد. ریچی با پدر بازنشسته اش (هانس مایکل رهبرگ، در آخرین اجرای خود در صفحه نمایش)، پیرمردی شکسته در یک مرکز مراقبت از حافظه و، متأسفانه، یک هوادار نازی ها در ریمینی زندگی می کند. ریچی در کلوپ‌های شبانه و بارها اجرا می‌کند و از این طریق کمی پول می‌گیرد، و کمی پول بیشتری برای رفتن به خانه با زنان هم سن و سال‌های خود به دست می‌آورد.
او دائماً مشروب می‌نوشد و سیگار می‌کشد و احتمالاً 40 پوند بیشتر از آن چیزی است که در اوج ستاره بودنش می‌خورد. او چشمان پف کرده، یک یال موی آبشاری و دو برابر جواهراتی دارد که هر مردی نیاز دارد. لباس بیرونی مورد علاقه او کتی از پوست مهر است که شانه‌هایی به‌طور نامعمول بریده شده است. واضح است که او در بیشتر عمر خود این ظاهر را کامل کرده است و آن را تغییر نمی دهد. او راضی است که آشفته باشد.
سپس زن جوانی در یکی از کنسرت‌های او ظاهر می‌شود و می‌گوید که دخترش تسا (تسا گوتلیچر) است و از او می‌خواهد که تمام هزینه‌هایی را که به مادرش بدهکار است، بپردازد. مشاجره بین ریچی و تسا برخی از بهترین مشاجرات بین یک کودک بالغ و یک والدین ناامید کننده است که تا به حال روی صفحه ثبت شده است.
سیدل به کار گروهی بازیگرانش احترام می‌گذارد و آنها را در نماهای متوسط نگه می‌دارد و سعی می‌کند تا زمانی که کارشان تمام نشده است، کات نکند. آنها با هم همپوشانی می کنند، یکدیگر را پاره می کنند، گاهی اوقات فریاد می زنند، و لحظاتی وجود دارد که به نظر می رسد شاید یکی از بازیگران صحنه را در جهتی غیرمنتظره گرفته است، و دیگری تصمیم گرفته است با آن حرکت کند – و این نیز واقعی است.
یکی از بسیاری از چیزهایی که ریچی را جذاب می کند این است که اگر او را به عنوان یک ژیگولو توصیف کنید که به جای یک نوازنده فعال موسیقی را در کنار هم اجرا می کند، ممکن است با شما مخالف نباشد. سیدل و نویسنده همکارش ورونیکا فرانتس هیچ توهمی در مورد هیچ یک از شخصیت های خود ندارند. با ادامه داستان، تسا کمی درستکارتر و کلاهبردارتر به نظر می رسد.
او یک دوست پسر دارد و او یک اطرافیان دارد. مشتریان و دوستان مهمانی ریچی زندگی دارند و هرج و مرج به سختی کنترل شده ریچی فرار کوتاه آنها از مسئولیت است. هیچ التماس خاصی از طرف کسی در داستان وجود ندارد (اگرچه چیزی در مورد توماس وجود دارد که باعث می شود ریچی را دوست داشته باشید، مهم نیست چقدر رفتار او تحقیر شده است).
احتمالاً صحنه‌های بسیار زیادی وجود دارد که جزئیات چرخیدن ریچی با زنان مختلف را نشان می‌دهد – موضوع هیچ رفتار خاصی به تصویر کشیده نمی‌شود، بلکه یک تکرار خاصی است که اتفاق می‌افتد، فاکتور “خوب، ما قبلا فهمیدیم”. اما حتی زمانی که به نظر می رسد فیلم کمی در حال چرخش است، همیشه یک محور یا افشای غافلگیرکننده وجود دارد که باعث می شود صحنه ارزشش را داشته باشد، مانند زمانی که ریچی برای اجرا مست است و شریک زندگی اش مجبور است برای رفتن به اتاق مجاور مکث کند.
و به مادر مسن و در بستر خود رسیدگی می کند. بهترین قسمت‌ها یادآور فیلم‌های جان کاساوتیس هستند که تقریباً نمی‌توانید باور کنید که چقدر شخصیت‌ها به شکل نامطلوب به تصویر کشیده می‌شوند و بازیگران تا چه حد حاضرند برای ثبت آن سطح از توهم و بدبختی پایین‌تر بروند. به طرز وحشتناکی شادی می کند. تقریبا رهایی بخش.
فیلم‌برداری ولفگانگ تالر و تدوین مونیکا ویلی زیبایی خشک شهر را در فصل زمستان به تصویر می‌کشد و بر فضای منفی در کادر تأکید می‌کند که اگر هوا گرم‌تر بود، مسافران در آنجا بودند. داستان در جایی به پایان می رسد که منطقی است، با ریچی که چیزی شبیه به بازگشت و احتمالاً در ذهن خودش یک رستگاری می‌گیرد – اگرچه تصور کردن او، یک یا دو هفته بعد از صحنه آخر، در حالی که چمدان‌هایش را بسته و به جای دیگری می‌رود به همان اندازه آسان است.
ظاهراً، این اولین قسمت از یک مجموعه فیلم مشابه است که قسمت دیگر آن به برادر ریچی می‌پردازد، که در سکانس آغازین معرفی می‌شود، جایی که ریچی برای مراسم یادبودی کم جمعیت برای مادرشان و این دو مهربان اجرا می‌کند، و در حال بلیت زدن است. خانه خانواده و بداهه سازی یک میدان تیراندازی سرپوشیده. اعتراف می کنیم که برای دیدن این فیلم بیشتر از دیدن جنگ ستارگان یا مارول بعدی هیجان زده هستیم. اگر شما هم مثل ما پیچیده باشید، متوجه خواهید شد.
