سریالی که هیچکس انتظار نداشت به این حجم از محبوبیت برسد و در قلب مخاطبین شبکه نمایش خانگی جای بگیرد. با توجه به انتظارات فراوانی که این سریال ایجاد کرده بود، بیم آن می رفت که پایان بندی «پوست شیر» نتواند آنچنان که شایسته است، این قصه پُر کشش را به پایان برساند؛ اما سازندگان سریال حتی در نقطه آخر هم قافیه را نباختند و توانستند اثرشان را به سلامت به خط پایان برساند. در این پست به نقد و بررسی قسمت آخر پوست شیر می پردازیم.
نقد و بررسی قسمت آخر پوست شیر
پایان بندی «پوست شیر» بیش از هرچیز ما را به یاد دوران اوج سینمای مسعود کیمیایی انداخت. سینمایی که در آن دوستی و معرفت عضو لاینفک دنیای کارگردانش بود و مرام و لوطی گری و در نهایت، قربانی شدن سرنوشت قهرمانان داستانش. اما حالا بدون آن که نامی از مسعود کیمیایی باشد، جمشید محمودی به خوبی جای پای این کارگردان بزرگ سینما گذاشته است. (خطر لو رفتن داستان در ادامه وجود دارد)
چینش کارگردان در انتهای سریال چنان درست بود که نمونه آن را کمتر در سال های گذشته دیده بودیم. چینش غمناکی که در آن تمام شخصیت ها به ادامه زندگی در تنهایی تبعید می شوند تا غم از دست دادن ساحل را برای همیشه در دل نگه دارند اما ماجرای نعیم فرق داشت. او پس از قتل منصور به آرامش رسید و دیگر خشمی در وجودش نیست. او می دانست که آینده ای انتظارش را نمی کشد و چوبه دار سرانجام سرنوشتش خواهد بود؛ گویی او تنها کسی در این حوالی است که سرنوشتش را می داند.
سکانس پایانی سریال اما همان جنس سینمایی است که مخاطب ایرانی می پسندد. جایی که نعیم به تنهایی بر روی نیمکتی نشسته و از آسمان برف می برد. سرمای سوزناکی که غبارش بر تن مردی نشسته که نامردی دیده اما نامردی نکرده. نعیم به گوشه ای خیره شده و در خاطراتش غوطه ور است؛ خاطراتی که تنها داشته او تا لحظه پایان زندگی اش خواهد بود.
«پوست شیر» می تواند جانشین خلف برای آثار کیمیایی باشد. مرام و لوطی گری، قتل و چاقوکشی و در نهایت، قربانی شدن، می تواند آمیخته ای از همان سناریوی آشنایی باشد که کیمیایی در به تصویر کشیدن آن استاد بود و حالا، جمشید محمودی می تواند ادامه دهنده راه او باشد.
